"Αυτός και το Εγώ"

Ήταν κάποτε ένας μόνος του. Για την ακρίβεια όλοι μόνοι μας είμαστε άσχετα αν δυσκολευόμαστε να το δεχτούμε. Αυτός όμως ήταν τόσο μόνος του που αν γνώριζε το μέγεθος της μοναξιάς του μάλλον θα κατέφευγε στην λύση της αυτοκτονίας. Φανταστείτε όμως να γινόταν κάτι τέτοιο σε όλους μας, δηλαδή να συνειδητοποιούσαμε ότι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μονοί ενώ συναναστρεφόμαστε με άλλους στο ενδιάμεσο διάστημα. Τότε όλοι θα αυτοκτονούσαμε και η καλή μας γη θα άδειαζε μια ώρα αρχύτερα, δεν το πολύ-θέλουμε είμαι σίγουρος. Έτσι λοιπόν η φύση μας έχει εμφύτευση την πλάνη, σοφός μηχανισμός. Πλανιόταν και αυτός ότι δεν ήταν μόνος του άλλα και όταν ήταν μόνος του θεωρούσε την μοναξιά του ως συνειδητή επιλογή. Αισθανόταν μια ασφάλεια όταν έλεγχε τις δόσεις μοναξιάς. «Η μοναξιά που επιβάλει κάποιος στον εαυτό του είναι καλύτερη από την μοναξιά που σου επιβάλλουν οι άλλοι» καυχιόνταν σε περιόδους ναρκισσιστική παράνοιας.

Ομολογούμε ότι είχε κάποιο δίκιο, ο εαυτός μας είναι ο χειρότερος εχθρός. Αν αναλογιστούμε και τα βουδιστικά γραπτά κανείς δεν μπορεί να μας διαταράξει την ηρεμία πάρα μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός. Φυσικά δεν γνώριζε για βουδισμό και άλλα τέτοια συστήματα ζωής, προτιμούσε λοιπόν να μένει μόνος του από επιλογή υιοθετώντας μια αυθεντική στάση. Όσο αυθεντική όμως και να είναι μια ανθρώπινη επιλογή πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι να την αμφισβητήσουμε. Κάποια στιγμή λοιπόν συνειδητοποίησε ότι η μοναξιά όπως και αν το δεις είναι μοναξιά και δεν αντέχεται. Τότε ήταν που η ζωή του άρχισε να παίρνει περίεργες στροφές. Όλα αυτά τα χρονιά της οικειοθελούς απομόνωσης τον είχαν κάνει να ξεχάσει πως κάνεις σπάζει το φράγμα της μοναξιάς. Δεν είχε προλάβει να μάθει, δεν μπορούμε να τον αδικήσουμε. Σε γενικές γραμμές είχε φίλους, τουλάχιστον έτσι υποστήριζε, στους φίλους αυτούς μιλούσε διαρκώς για την αντοχή του στην μοναξιά. Πίστευε στην ανεξαρτησία του και πάρα το γεγονός ότι οι φίλοι είναι φίλοι προτιμούσε να τους εντάσσει σε έναν κόσμο που περιστρεφόταν γύρω από αυτόν. Στον κόσμο αυτό βασιλιάς ήταν ένας επιπόλαιος νάρκισσος και βασίλισσα η ηδονή.

Δεν χάριζε τίποτα χωρίς αντάλλαγμα και συνήθως προτιμούσε το αντάλλαγμα που θα πάρει από την αφοσίωση ως φίλος να είναι το μεγαλύτερο δυνατόν. Είχε τον εαυτό του τόσο ψηλά που οι υπόλοιποι ήταν υποχρεωμένοι να τον υπηρετούν. Στον εγωκεντρικό του κόσμο μια όμορφη θέση είχε και η σεξουαλική ηδονή, την οποία είχε ονομάσει βαθιά κοινωνική επαφή, είναι σίγουρα βαθιά δεν νομίζεται;Αν αναλογιστούμε ότι ζούσε σε έναν κόσμο καλυμμένο από το πέπλο της μοναχικοτητας βυθισμένος μέσα στην άγνοια του, τέτοιου είδους διαστρεβλώσεις είναι κάτι παραπάνω από πιθανές. Για να σπάσει την μοναξιά του χρειαζόταν ένα αντάλλαγμα και αυτό άκουγε στο όνομα σεξουαλική ηδονή. Όπως είπαμε θεωρούσε τον εαυτό του πολύ ανώτερο όποτε και το αντάλλαγμα του να προσφέρει κάτι τόσο ανώτερο θα είναι ανάλογο του μεγέθους. Απλοί νομοί οικονομίας, ας τους έχουμε υπόψη μας.

Ελπίζω να έχει γίνει σαφές ότι το εγώ του ήταν ο βασικός υπαίτιος για την μπερδεμένη του αντίληψη. Πολλοί λένε ότι το εγώ είναι ένας σύντροφος με σάρκα και οστά, άλλοι το περιέγραψαν σαν μια νευρική δομή εντός του εγκεφαλικού φλοιού. Κάποιοι πιο «βλαβεροί», κατά το κοινωνικό φρασεολόγιο, μίλησαν για μια τερατόμορφη ύπαρξη εντός μας που έχει ως βασικό σκοπό να κατασπαράζει ότι ονομάζουμε ανθρωπινό αυθορμητισμό. Με αυτούς θα ταχθούμε και εμείς παίρνοντας μέρος σε μια αρχέγονη μάχη.

Ένα όμορφο πρωινό λοιπόν παρατήρησε στο πίσω μέρος της πλάτης του ένα γυαλιστερό μαυρισμένο εξόγκωμα στο μέγεθος βόλου. Επιλέγουμε την παρομοίωση με τον βόλο καθώς είναι προτιμότερο να αναλύουμε τα γεγονότα από την μικρότερη τους μορφή και στην συνέχεια να ανοιγόμαστε προς τα μεγαλύτερα πλησιάζονταν την εξέλιξη μιας κατάστασης συνολικά. Όπως οι ανθρωπολόγοι αρχίζουν από τον αυστραλοπίθηκο και διαγράφοντας μια χρονικά καθορισμένη πορεία φτάνουν μέχρι το «ων δίποδο και διπρόσωπο» κατά Ντοστογιέφσκι, τον γνωστό μας Homo Sapient. Το πρωινό εκείνο που δεν διέφερε σε τίποτα από τα προηγούμενα και υποθέτουμε ότι θα ήταν ίδιο και με τα επόμενα, η δημιουργία της ελιάς ήταν κάτι σαν σήμαντρο της αλλαγής. Στην αρχή έδειχνε εντυπωσιασμένος καθώς η μαυριδερή αυτή βούλα φάνταζε απόλυτα ξένη. Την κοίταξε με περιέργεια και ομολογούμε ότι μπήκε στο πειρασμό να την ψηλαφίσει. Δεν εντυπωσιάστηκε καθώς η υφή της φαινόταν φυσιολογική χωρίς να χρειάζεται περισσότερη επεξεργασία. Η πρώτη μέρα δεν ήταν και τόσο ανησυχητική, όταν όμως ο χρόνος περνούσε σαν μανιασμένο τρένο τις ράγες τις ζωής ήταν αδύνατο να μείνει ανεπηρέαστος. Μέτα από μια εβδομάδα ο όγκος μεγάλωνε σχηματίζοντας κάτι σαν γραμματοσειρά που μπορούσε να διαβαστεί. Το πρώτο γραμμα που διέκρινε ήταν το Ε και μετά από ένα μηνά το μαύρο χρώμα του όγκου ερχόταν σε αντίθεση με το λευκό του δέρμα σχηματίζοντας την λέξη «ΕΓΩ». Τώρα είχε όνομα, ο όγκος λεγόταν «ΕΓΩ» και το μέγεθος του άρχισε να αυξάνεται μέρα με τη μέρα παίρνοντας μια δύσμορφη όψη. Προς το παρόν δεν τρόμαζε καθώς το «ΕΓΩ» δεν επηρέαζε την σωματική του εμφάνιση. Τις περισσότερες φορές το έκρυβε με ένα χοντρό παλτό, άλλες πάλι ακολουθώντας τις περιστάσεις με ένα δερμάτινο σακάκι προσδίδοντας μια πολυτέλεια στο παρουσιαστικό του. Είχε εμπλουτίσει την γκαρνταρόμπα του με όλων των ειδών τα ρούχα σε μια προσπάθεια να κρύψει την εξελισσόμενη δυσμορφία.

Η οικονομική του άνεση επέτρεπε να αγοράζει ότι ένδυμα ήθελε καθώς και να τον κρατάει μακρυά από καθημερινές στιγμές που η κρίση από τον διπλανό γίνεται πιο έντονη. Απέφευγε τις μετακινήσεις με μέσα μαζικής μεταφοράς εκφράζοντας μια αποστροφή προς την συναναστροφή με απλούς ανθρώπους. Θεωρούσε μια τέτοια διαδικασία εξαιρετικά εκνευριστική και ασήμαντη. Ίσως να έφταιγε το «ΕΓΩ» που μεγάλωνε στην πλάτη του κάνοντας τον να αισθάνεται τόσο υπεράνθρωπος. Όσο μεγάλωνε ο όγκος τόσο ισχυροποιούνταν και ο αυτοθαυμασμός του.

Είχαν περάσει 4 μήνες και το «ΕΓΩ» είχε πάρει μέγεθος μπάλας. Ήταν δύσκολο να το κρύβει πια με τα φανταχτερά του ενδύματα και οι έξοδοι από το σπίτι συγκέντρωναν τα βλέμματα των περίεργων περαστικών. Ο τρόμος άρχισε να τον κυριεύει και η επιλογή της απομονώσεις φάνταζε σαν την μόνη λύση.
Κλεινόταν μέρες στο δωμάτιο και στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη προσπαθώντας να ανακαλύψει περισσότερα στοιχειά για την μάζα του «ΕΓΩ» που διαρκώς μεγάλωνε. Βάση συγκεκριμένων μετρήσεων είχε υπολογίσει ότι το «ΕΓΩ» του μεγάλωνε γύρω στους 4 πόντους την εβδομάδα. Είχε επίσης αντιληφθεί ότι όσο πιο πολύ αποκοβόταν από της κοινωνικές συναναστροφές το «ΕΓΩ» πολλαπλασίαζε το μέγεθος του. Είχε φτάσει σε σημείο όπου το επιπλέον βάρος τον κούραζε σε μετακινήσεις μέσα στο σπίτι με αποτέλεσμα να μένει ξαπλωμένος για ώρες κλαίγοντας με λυγμούς μην μπορώντας να εξηγήσει τι πήγε στραβά. Στην αρχή σκέφτηκε να συμβουλευτεί κάποιο γιατρό ώστε να μπορέσει να τον βοηθήσει με το αδηφάγο του «ΕΓΩ». Ήταν όμως τόσο περήφανος και κλειστός στον κόσμο του που μια τέτοια απόφαση ήταν αδύνατη. Ντρεπόταν να ομολογήσει την δυσμορφία του, όσο το κάλυπτε δεν τον απασχολούσε , το μέγεθος του «ΕΓΩ» όμως ήταν εμφανές σε κάθε λειτουργιά του.

Ένα βράδυ σύρθηκε στον καθρέφτη νιώθοντας ένα περίεργο συναίσθημα αποκόλλησης από τον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι όταν αισθάνθηκε ότι μπορούσε να παρακολουθήσει το σώμα του από ψηλά. Φτάνοντας μπροστά στον καθρέφτη το θέαμα ήταν αποτρόπαιο. Η κρεάτινη μάζα που διέγραφε το «ΕΓΩ» στο δέρμα του είχε αποκτήσει μια γλοιώδη όψη καθώς είχε καλυφθεί με μια καφέ βλέννα στην προσπάθεια να αποκολληθεί από την πλάτη του. Έμοιαζε με κάτι ζωντανό. Αυτό ήταν, το «ΕΓΩ» του τον εγκατέλειπε. Πανικοβλήθηκε καθώς η συνήθεια να ζει μαζί του, όσο δύσκολο και να ήταν, τον είχε αλλάξει ολοκληρωτικά. Με τα χέρια του προσπαθούσε να συγκρατήσει την κρεάτινη σφαίρα που υπέκυπτε στους νόμους της βαρύτητας. Φανταστείτε ένα αμπέλι με μαύρα σταφύλια. Τώρα φανταστείτε τις ρόγες των σταφυλιών να πέφτουν από τα τσαμπιά. Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφή η κατάσταση που βίωνε στην στενάχωρη τουαλέτα του. Οι προσπάθειες του ήταν μάταιες και το «ΕΓΩ» έπεσε με θόρυβο στο πάτωμα. Δεν το είχε πια, για την ακρίβεια το είχε αλλά σε μια μορφή όχι τόσο επιζήμια.

Καθώς το «ΕΓΩ» βρισκόταν στο πάτωμα άρχισε να συσπάται φανερώνοντας ίχνη ζωής. Είχε μείνει αποσβολωμένος να κοιτάζει μια πρωτόγνωρη μεταμόρφωση. Το εγώ του άρχισε να μετατρέπεται σε ένα ων με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Τα χέρια και τα πόδια ήταν τα πρώτα που άρχισαν να σχηματοποιούνται και στην συνέχεια το πρόσωπο με αλλοιωμένες ακόμα τις βασικές του δομές. Ήταν ένα τρομακτικό κοντό σιχαμερό πλάσμα με μυτερά δόντια και διαφόρων ειδών κρανιακές δυσμορφίες που έμοιαζαν με κέρατα, κάτι σαν μια παρωδία του διαβόλου. Καθώς κοίταζε το κατά μια αόριστη έννοια τεκνό του τον πλημμύρισε μια πρωτόγνωρη αηδία που του προκάλεσε εμετό. Το «ΕΓΩ» του στην αρχή μούγκριζε σαν άγριο θηρίο αλλά στην συνέχεια η φωνή του άρχισε να παίρνει ανθρώπινη χροιά. Το «ΕΓΩ» σήκωσε τα μάτια του, ήταν δυο τρομαχτικά μάτια, ήταν κατάμαυρα και σπινθηροβολούσαν ανατριχιαστικά. Τον κοίταξε με οίκτο σαν να τον λυπόταν και με μια τσιριχτή φωνή σαν θόρυβος από χαλασμένο ραδιόφωνο του φώναξε δυνατά.«Τώρα είσαι ανίσχυρος, είμαι ελεύθερος και ήρθε η ώρα να υποταχθεις πλήρως στις ορέξεις μου. Όταν μιλάω για ορέξεις κυριολεκτώ, θέλω να σε φάω, είναι ανάγκη να σε φάω, αυτή είναι η αποστολή μου».

Δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια του καθώς για πρώτη φορά αισθανόταν ανυπεράσπιστος. «Να με φας;Γιατί να με φας;Εγώ σε έφτιαξα, πρέπει να είσαι ευγνώμων». Το εγώ του ήταν πλέον ανεξέλεγκτο και δεν έδειχνε να δίνει μεγάλη σημασία σε αυτά που του έλεγε. «Εγώ σε έφτιαξα» απάντησε το «ΕΓΩ» με μια φωνή σαν τρίξιμο μετάλλου. «Είμαι όσο παλιό είσαι και εσύ, χρόνια πολλά πριν, όταν άρχιζες να ορίζεις την φύση σου ως κοινωνική. Τότε γεννήθηκα και εγώ από τις στάχτες του πρώτου ανθρώπου. Τώρα είμαι το ανεξέλεγκτο παράλογο «ΕΓΩ» που εσύ έφτιαξες και θα σε κατασπαράξω». Το «ΕΓΩ» άρχισε να κατευθύνετε απειλητικά προς το μέρος του και αυτός οπισθοχωρούσε παρασερνοντας τα έπιπλα του δωματίου σε μια προσπάθεια να κρατηθεί σε απόσταση. «Σε παρακαλώ, είμαστε από το ίδιο σώμα, πως είσαι έτοιμος να φας τον δημιουργό σου;». «Είμαι το «ΕΓΩ» και δεν λογαριάζω τίποτα πέρα από το προσωπικό μου συμφέρον. Έπρεπε να το γνωρίζεις.»
Ήταν ένα οδυνηρό συμπέρασμα, ένας διάλογος σαν αυτούς που κάνουν οι μελλοθάνατοι. Το «ΕΓΩ» ξέσπασε σε φρικιαστικά χαχανητά και από τα μυτερά του δόντια έτρεχε πηχτό σάλιο. Μια πνιγμένη φωνή και ο ήχος από τα σαγόνια καθώς κομματιάζουν μανιασμένα την ανυπεράσπιστη σάρκα μέχρι να την εξαφανίσουν ήταν η τελευταία εικόνα που τα θλιμμένα αστέρια αντίκρισαν. Ήταν μεσάνυχτα και το αεράκι υποκινούσε χαρτιά από εφημερίδες σε μια σχιζοειδής χορογραφία. Στο πρωτοσέλιδο μιας εφημεριδας ο τίτλος έκανε λόγο για μια αυτοκτονία, ήταν λέει κάποτε κάποιος που είχε τόσο μεγάλο «ΕΓΩ» και αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεχε την μοναξιά...