ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

νέο μέλος

Στα ίχνη της ποίησης

Στο σπήλαιο των ατόφιων ψιθυρισμών
κρατάς δισκοπότηρο ξέχειλα γεμάτο
πλημμυρίδα είσαι, εσένα διψούν
ακοές ψηλαφητές ίσαμε του έρωτα το μουρμουρητό
γλαφυρή έκρηξη τρυφερών στοιχείων αφανών

ωσάν πάλκο εξοχής με το σπόρο
να κουρδίζει τις χωμάτινες χορδές του
στης άνοιξης τις νότες τον ύμνο να πετύχει
και δρόμους μουσικούς κατάλληλους
όλο να ξεφαντώσει το σκάσιμο ζωής.

Στο σπήλαιο των ατόφιων ψιθυρισμών
γαλάζιο κρατήρα θεραπεύεις στους επισκέπτες της στοργής
σα μωράκια τους δέχεσαι σαν αρχόντους τους φιλεύεις
το νέκταρ σου πιό χαρά απ' τους φιλέορτους
πιό θλίψη απ' τις οδύνες
κι ουρανεύεις ηδονές ακόμη κι όταν στους μακρυνούς πόλους
μαύρα σύννεφα ξεψυχάνε τον τελευταίο θάνατο
ζωή στις περπατημένες οράσεις τυφλών ξαναγεννημένων.

Κρατάς δισκοπότηρο ξέχειλα γεμάτο
με χέρια ιερά σ' αχειροποίητη παστάδα να προσφέρεις
την έντιμη αιώνια πρώτη σου στιγμή στο αντάμωμα
με της ψυχής σου ταιριαστό καλλιεργητή που ερωτευμένος
καίγετε να σου φορέσει ανθοστέφανο πλεγμένο
από εικοσιτέσσερα βοτάνια που την ύπαρξη υμνούν
και με το λάδι τους πριν ξαπλώσετε
στο ερωτικό κρεβάτι το ραντίζει.

Πλημμυρίδα είσαι, εσένα διψούν
φρέσκα αυλάκια που οδηγούν στου έρωτα τ' απέραντα λιβάδια
ίδια κι όλη μέθη ανοιξιάτικης πνοής που αφοσιώνει τη χαρά
στα χρώματα ανθών νερών πουλιών και πεταλούδων
κάτω απ' το βλέμμα ιεροφάντη ήλιου που γνέφει έναρξη χορού
σ' ακοές ψηλαφητές ίσαμε του έρωτα το μουρμουρητό
ίσαμε του έρωτα το μουρμουρητό
στις ψηλαφητές ακοές μας.

Γλαφυρή έκρηξη τρυφερών στοιχείων αφανών
σ' αγαπώ! γιατί μου δίνεις...
σ' αγαπώ! γιατί μου δίνεις ταυτότητα...
σ' αγαπώ! γιατί μου δίνεις ταυτότητα χωρίς κατηγορία...
χωρίς κατηγορία οξύνοων φιλοσόφων
που διακρίνουν τις εποχές των ουρανών.
(ευτυχώς οι αφιλοσόφιτοι δεν σε αγάπησαν)
Σ' αγαπώ επειδή μ' ελευθερώνεις
κοντά σου άφοβα μπορώ να είμαι ειλικρινής
μου χαρίζεις την ελευθερία της ειλικρίνειας
αληθινή! εσύ, σαν τον έρωτα των παραμυθιών
και την αγαπημένη αφοσίωση των πριγκιπισσών.

Ωσάν πάλκο εξοχής με το σπόρο
μεταμορφωμένο καλλιτέχνη λαξευτή
σε μιά γεύση επανάστασης στο μέσο
του χωρισμένου των παιδικών χρόνων αγαπημένου τόπου
σε κάτοικους του χωριού της άνω και μετά την άνω εποχή,
στο μέσο, να επαναστατεί την άνθιση της ένωσης
τραγουδώντας: σας υιοθετώ την άνοιξη να γίνετε καλοκαίρι...
σας υιοθετώ την άνοιξη να γίνητε καλοκαίρι!

Κι όμως! Βλέπετε! Βλέπετε! Ένας σπόρος...
Να κουρδίζει τις χωμάτινες χορδές του
στης άνοιξης τις νότες τον ύμνο να πετύχει
κι απορείτε, ποιόν άραγε ύμνο εμείς ξεχάσαμε
ποια γνώση στα βαθειά του ποταμού της λήθης χάσαμε!
μήπως κάποιου ζωντανού Θεού το άρμα πετάξαμε!
και δεν βρίσκουμε δρόμους μουσικούς κατάλληλους
μέσα του όλο να ξεφαντώσουμε το σκάσιμο ζωής...

Ζωή! Ζωή! Ζωή!
Αργά θα είναι όταν σε γνωρίσω και μόνο αυτό γνωρίζω!
Κρυμμένη στα ενδώτερα εσύ
μετά τα τέλη της ταπεινοσύνης
και στις αρχές της ποίησης!

νέο μέλος

Αποστολή

Σαν με κόπο φένετε πως φτάσαμε ν' αγγίξουμε τον εφιάλτη ενός απραγματοποίητου ονείρου,
κλείνοντας με ελαφριά ηδονή τα βλέφαρα στον βαθυστόχαστο κατακτητή που τις ψυχές των
πρωινών ήχων στα χείλη μας κούρσευε, αφήνοντας πίσω τα λάφυρα μιας διάτονης πορείας
γεμάτης με το νίκος όλων των φόβων.

Βιαστηκά, με λίγη αγωνία, θελήσαμε να αγνοήσουμε την παρθένα των λέξεων που μάταια
προσπάθησε με το στεφάνι της να ποτίσει τα βήματά μας στη μεταμόρφωση μιας νέας σιωπής.
Στην μεταμόρφωση του ξημερώματος τρεμόπαιζε η φλόγα των ματιών μας μη αντέχοντας
το αίμα της, στη θέα της αύρας που το χειρόγραφο σφράγιζε.

Ω πύρινη ατάραχη θάλασσα στις επιφάνειες σου άφησε με γυμνά πέλματα να περπατήσω, τις
ακτές σου να γνωρίσω στις μεταμορφωμένες λάμψεις της δικής σου σιωπής.

Την αθωότητα νικήσαμε προσπερνώντας την φοβία μιας παρουσίασης σε στάση προσοχής
στην παρθένα λάμψη της έννοιας, ή νικηθήκαμε από έναν φόβο εμπρός σε μια παρθένα αλήθεια;
Με υλικά που απλόχερα δώρισαν οι αφανείς αγνοημένοι εκατασκευάσαμε τις άμαξες μας,
αμελώντας το σχέδιο της προσμονής τους, και η κούραση νάρκωσε τις οσφρήσεις μας, σχεδόν
τις νέκρωσε, μα δεν χάθηκαν οι εποχές αλλά εμείς δεν δώσαμε στον ήλιο τον κύκλο του.

Μάρτυρας της γυμνής άγνοιας, ανήμπορος την διπλή δυσκολία κτήμα να κάνω και σε μιά γωνιά
του κέντρου της σαν περιβολάρχης τους πρώτους καρπούς να προσφέρω στις φτωχές πληγές μου,
αναζητώ την αλισίβα αλμύρα να μαλακώσω τον άρτο που χθες μακρινοί ταξιδιώτες θυσίασαν στο
μοναδικό δικαίωμα της παντοδυναμίας τους. Στη θεραπεία της απαραίτητης φτώχειας που τον
χώρο αρωματίζει το υπέρλαμπρο σκορπισμένο στους αγρούς φόρεμα κρίνων.

Μην γελιόμαστε, ελπίδα είναι το ψηλάφισμα των χρωμάτων του ανθού, καθώς ευχαριστώντας
τον ήλιο υποκλίνει το ύψος της λάμψης των χρωμάτων του, πίστη είναι η φροντίδα να οδηγήσουμε
τον σπόρο να χαμογελάσει ο ανθός του σαν αντικρύσει τον ήλιο, και αγάπη είναι ο αρωματισμένος
γύρω του τόπος στο εκπληκτικό άνοιγμα της νέας στιγμιαίας παρθένας διάρκειας.

Αποστολή δεύτερη

η διαδρομή της είχε ένα αίσιο τέλος

Για πολλοστή φορά σύντροφε φτάσαμε τις επάλξεις των περιεργειών μας στο βήμα από το οποίο
τον λόγο της η τελευταία των συνειδήσεων εκμυστηρευτικά απαγγέλει στους άγνωστους ακόλουθους μας.
Μην δυσανασχετίσεις αν σου ζητήσουν το κατάλυμα τους. Δυνητική η ευθύνη μα όχι τα χρέη μας. Στην
ευγένεια όσων τους άνηκαν δεν ανταποδώσαμε την πλήρη επεξήγηση και οι δικοί μας νόμοι τους όρισαν
ακόλουθους. Είναι βαρύ το χρεόγραφο της εξάντλησης του υπέρτατου στολισμού της μονογενούς ψυχής
της ανθρωπότητας.

Δέξου τους ψιθύρους μου σύντροφε με την ίδια τρυφερότητα των πρωτερωτευμένων κάτω απ' τον έναστρο
ουρανό όταν με χάδια τα άστρα μετράνε και με τις λάμψεις τους τα ονόματά τους χαρίζουν ο ένας στον άλλο.
Αυτές τις στιγμές ανάγκη έχω μιά νέα ξεκούραστη δύναμη από τους φόβους να με περάσει της ανυπαρξίας
που ποτέ δεν θα έρθει στην ύπαρξη, και στις αφετηρίες που λείπουν από τις συλλογές των γεμάτων
κύκλων μου, να αναπαύσω τις ασυγκράτητες προς τα τέλη τόλμες μας περνώντας από τα σταθερά
σημεία των εμποδισμών της απόκλισης.

Όμως καλέ μου σύντροφε μην ξεχάσουμε πως προστασία δεν θά 'χουμε όταν οι συμβατότητες θα μας
αναγορεύσουν απόκληρους. Η δική τους πλησμονή δεν επέτρεψε μιά πορεία ανάδυσης κι ούτε θέλησαν να
έχουν κοντά τους τις συσπειρώσεις που μορφώνουν την απαραίτητη ένταση, φοβούμενοι στην ιδέα μιάς
δειλίας σαθρής, την ανάλυση ανάλεκτου έργου.

Εμείς πιστέ μου σύντροφε ας μην θυσιάσουμε την λαμπερή μας ένδεια προς δόξαν της πλησμονής που οι
συμβατότητες προσφέρουν μα ατάραχοι ας συνεχίσουμε με τα ενδύματα που ο δικός μας ποιητής
φόρεσε πάνω μας, στα ίδια εκείνα εδάφη της κληρονομιάς που αποκλειστικά για τον εαυτό τους
οι συμβατότητες θέλουν.

Κι ας ονομάσουμε γλυκέ μου σύντροφε τους εαυτούς μας οικιοθελώς, οι λαμπροί ρακοφόροι απόκληροι,
της κληρονομιάς που οι συμβατότητες χαίρουν.

Αποστολή τρίτη

Υπήρχε μία συμφωνία ακαθόριστων γεγονότων
πίσω από το μοναχικό παράθυρο

Στην μετεμψύχωση της απόλυτης μετουσίας αναζητήσαμε το μέλλον, κι ας εμάκρυνε αυτό στο ξημέρωμα
της νέας ημέρας που το φως της ήταν μιά διάχυτη ανάγκη για την διαδοχή πολλών μετενσαρκώσεων στον
διάκοσμο της μίας ψυχής. Η προσφορά ανεκτίμητη οδηγούμενη από την λάμψη της αρτιότερης άγνοιας,
στην απόλυτη μετουσία, όταν η κοινή πορεία ξεπροβάλει στην άρση της αμνησίας.

Στις επαγρυπνήσεις που πληρούν την αρτιότερη άγνοια ας βαφτίσουμε την έννοια με την αρμόδια σύνεση
στο δικό της αποκλειστικό σώμα, κι ας την γυμνάσουμε στην απόκτηση του παραστήματος που με συνέπεια
θα υπηρετήσει τον γεννήτορα της τρεφώμενη από το αίμα του.

Και τα σκήπτρα της διδαχής της ας είναι η λιτότητα του φυσικού της προορισμού.

Αποστολή τέταρτη

Όταν στης αγέννητης εφηβείας τα κύματα βαδίζαμε τους αμέριμνους ενθουσιασμούς
στις πορφυρένιες αμμουδιές της δειλινότητας απλώναμε της πλάσης το ατέρμονο χάδι

Τα χείλι σου, έκρηξη ενός άγνωστου κόσμου
έμελε στην αφάνεια μου να ανθίσει μια νέα
άνοιξη του πόνου την ιερότητα.

Τα βήματα μας πότιζε μιά διάφανη δίψα. Το θαύμα ξημέρωνε σαν αντίκρυζα
από την βορρινή βουνοκορφή των σκέψεων μου την λευκή κορδέλα που έδενες
τα μαλλιά σου και πλημμύριζε στους ανέμους εξωτικές φωταυγές πλάθοντας
στην κρυφή αποστολή της καρδιάς μου την ιερή βεβαιότητα του προσκυνητή.
Την ωραία χειραγωγήτρια. Την κρυφή μυσταγωγό της πτώχευσης που ποθεί
την απόλυτη χειραφέτηση απ' όλες τις νίκες. Που πόθησε την διαφάνεια όλων
των ελευθεριών για να πετύχει τον υψηλότερο έρωτα του αιώνιου ποθητού της.
Την φυγάδευση και του τελευταίου πόνου από το πρόσωπο του ήλιου.
Τον εξοστρακισμό κάθε μα και πιθανού εφιάλτη της ανθρωπότητας.

Αποστολή πέμπτη (μυστική σύντομος)

Εν αρχή ήν ο Λόγος
και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν
και Θεός ήν ο Λόγος.

Στεφάνι καταθέτω μεσούσης των αιώνων,
στον μέγιστο Άγνωστο φιλόσοφο,
αγάπης τέλειο μαθητή,
πόνου ιερού θεραπευτή,
υιοθεσίας μητέρας του παντός,
Ιωάννη τον λεγόμενο,
συνοδείας ευαγγελιστών
του πλήρη ανθρώπου τέταρτον,
του το σκίτσο προσώπου, κατά των μυστικών,
τέλειας κόσμου φωτίσεως τροφής δεικτικού,
των όρων της ύπαρξης ακριβώς σημειολογών,
φιλοσοφίας Ελλήνων σταθερός αγωγός
και ημετέρων εφέσεων πατήρ ταπεινός.

Εις Ιωάννην εν συνόρω βρίσκοντος
νήσου Ελληνικής
και βίβλον εκλάψαντος γένους,
αιωνίως ανθρωπιστικής.

Αποστολή έκτη

Στόχος: Οι της σιωπής κώδικες

Εξασφαλισμένοι στα ιδανικά που ματώνουν την καρδιά, στης αφανέρωτης χαράς τις παρηγοριές, παρών
πάντοτε στις νυχτιές που ποθούν την ημέρα, όπως ο έρωτας την δική του φιλοξενία ποθεί στην έξοδο
του εαυτού και στην διαύγεια των ουρανών του την αποφυγή της πλέον ύπουλης βαρβαρότητας.

Ντύσαμε το σώμα της θλίψης, του πολιτισμού, για να κρύψουμε την κακότροπη μορφή της, για να
περιορίσουμε τάχα, την δυσωδία της εκλεπτυκότερης των θηριωδιών. Αχ! οι άμοιροι!

Πως παγιδευτήκαμε σαν τα πουλάκια στων αναγκών της αυτοπεποίθησης πηχτούς ίσκιους!

Και το φωτεινότερο των αστέρων; Η κατάργηση του εαυτού και η μεταμόρφωσή του σε σύμπαν;
Την ασφαλίσαμε κι αυτήν. Την σιγουρέψαμε στην εύρεση ενός εξωγήινου πολιτισμού αμελώντας
όμως οι δύστυχοι, τις ευθύνες να σηκώσουμε και τους δικούς του πόνους.

Μόνιμα τυφλωμένοι από τις λάμψεις των πλούσιων κληρονομιών μας ρίξαμε στον ποταμό της λήθης
για τους επόμενους τις ψυχές αιώνων που μέσα μας θέλησαν την λύτρωση. Μεγεθυντές της δυστυχίας
μυούμε σταθερά τις νεότερες γενιές στις ατραπούς εκλέπτυνσης της χαρακτηριστικής μας βαρβαρότητας.
Στην απρόσωπη υψιλή ανθρώπινη θηριότητα. Όχι στην εξευγένιση του προσώπου μα στην κατάκτηση
περισσότερων εδαφών της ανθρώπινης απρόσωπης διάστασης.

Τω καιρώ εκείνω ότε εσταύρωσαν τον Ιησούν
έλαβον τα ιμάτια αυτού και εποίησαν τέσσαρα
μέρη, εκάστω στρατιώτη μέρος, και τον χιτώνα'
ήν δε ο χιτών άρραφος, εκ των άνωθεν υφαντός
δι' όλου.

Κύριε! Πως τον αντέχεις τόσο πόνο!

Αποστολή έβδομη

Στων οράσεων κρυφούς παλμούς

Φτερωτή οπτασία στη μνήμη φάνηκες αγγέλων.
Ανεξίτηλες αυστηρές οράσεις αρχαγγέλων,
πάνε κι έρχονται, στους απαλούς των βλέφαρων φωτεινούς ίσκιους
στων αιθέρων σου σταματούν τρυφερούς μίσχους,
στα σύνορα ουρανών και γης, υπάρχει μιά ξέχωρη σκάλα
επιστρωμένη με αύρινα φθογγόσημα του ποιητή που σάλα
των κόσμων του έκανε, της φωνής σου μελίρρυτο δράμα.

Αίθουσα υποδοχής ουράνιων δυνάμεων και ανθρώπων,
τόπος συνάντησης, οι επιφάνειες της γλώσσης σου στην κοινή τους υμνολογία,
στο αρχηγετικό εκείνο μυστικό αρχέγονο μυστήριο δράμα
που ασταμάτητα επιδοκιμάζουν οι αιώνες με νοσταλγικά αθόρυβους
σημαινώμενους ήχους και αόρατους φθόγγους και σήμαντρα σωτήριας
σήμανσης οδών επιστροφής προς την πηγαία συνάντηση του κάλλους
της πρώτης ζωής, της αρχαίας συμφωνικής ηχολογίας που το άνοιγμα
του στόματός σου προσκαλεί όλη την πλάση στην πανηγυρική της πληρότητα,
στον ιερό εορτασμό της συνάντησης με το κάλλος της πρώτης ζωής.

Χριστέ Ιησού, μυριάκης υπεσχέθην σοι ο τάλας, ω Ιησού μου,
την μετάνοιαν, αλλ' εψευσάμην ο άθλιος' όθεν Ιησού μου βοώ σοι'
Την αναίσθητον μένουσαν ψυχήν μου φώτισον Χριστέ,
ο των Πατέρων Θεός.

Καθυποκύψας Ιησού, ταις αλόγοις ηδοναίς άλογος ώφθην,
και τοις κτήνεσιν όντως ω Ιησού μου οικτρώς, ο τάλας
Σώτερ αφωμοίωμαι' όθεν Ιησού με, της αλογίας ρύσαι.

Της αγάπης σου τα ιδιώματα σχημάτισαν παππούλη περιβόλι
σχήματος και μέγεθους καρδιάς, μιας καρδιάς που χώρεσε
τα σύμπαντα όλα τρέφωντάς τα και ποτίζοντάς τα με καρπούς
του κάλλους της πρώτης ζωής, της μυστηριακής πρώτης αγάπης,
της υπέρτατης ιερής κοινωνίας, της συγκέντρωσης όλων των οράσεων
στην πλήρη φωτεινότητά τους οδηγώντας διάχυτα τις διαφάνειες τους
σε όλα τα σκοτάδια γεμίζοντας φως τις διψασμένες ψυχές που ήρθαν
κοντά σου να γνωρίσουν την αγάπη του αιώνιου
της ψυχής αλησμόνητου ποθητού.

Κλίμακα ζωντανή τα βάρη μας στις πλάτες σου σηκώνεις αιωνίως
να προλαβαίνουμε αγαπάς μαζί σου το αλληλούϊα και άλλες φωνηδίες
θυμίαμα θυσιαστικής αγάπης στο φίλο Χριστό, να προσφέρουμε
και την αγάπη στων ανθρώπων να ποθούμε, κρυφές αντιδωριδίες.

νέο μέλος

ΕΡΩΤΑΣ

Δεν είναι η λάμψη του θαύματος
ούτε η αλλαγή ροής του ποταμού της ζωής
που δυό ψυχές ενώνουν σε μια λαμπερή ωραιότητα
μα είναι όταν οι ψυχές αυτές
τ' αρχέτυπα που η φύση μέσα τους φύτεψε
βρουν η μία στην άλλη.

Ω! του παραδόξου έρωτος θαύματος
αρχηγέτες ουράνιων δυνάμεων ερώτων
ποιας δημιουργίας τα κάλλη εργάζεσται
ποιας πλάσης τα όμορφα τέλη προσφέρεται!

Είναι ο έρωτας υπόθεση θεία
ανθρώπων διάβαση με θεία εξουσία
ήλιος τη μέρα λαμπρός, τη νύχτα φεγγάρι γεμάτο
νομοθετήματα θεία
για το καλό των ανθρώπων.

νέο μέλος

ΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΟ

Πίσω από τους πυκνούς ίσκιους ατμών δυό
κρεμαστοί κήποι γεμίζουν το φως μου με την
δίψα του οδοιπόρου που κουβαλά την άνθιση.
Αγκαλιά δρόσισε στο άγγιγμα μια γραμμή
κορμοστασιάς όταν θέλησες να φτάσεις το ζα-
ρκάδι που στην ανέμελη χλόη είχε βηματισμό
μιας παλιάς θύμησης που μύριζε σύντριψη.

Εφτασφράγιστο μυστικό μου τα κλειδιά σου
φύτεψα σε τέσσερις εποχές και έκρυψα σε
τρεις άνεμους. Να μου χαμογελάς κι εγώ να
μιλήσω στον ήλιο να κατέβει να μου πλένει με
ζέστη τα ξυπόλυτα πόδια μου.

Να μου ψιθυρίζεις τα μυστικά που ακούς στο
κελάϊδημα των πουλιών όταν μ' απορία κοιτούν
τον χορό των ονείρων μου καθώς ψηλαφίζω στα
χέρια ζητιάνων το δείλη που δεν είχαν ποτέ.

Γίνε σπόρος να μουσκέψω τη νοσταλγία να χο-
ρτάσω καρπό αυτούς που δεν παραπονέθηκαν
ποτέ. Απόδημη πρωινή εξαφάνιση σκονισμένου
ορίζοντα θάμπωσέ με με το φως που δεν γυρίζει
πίσω ποτέ. Δώσε στους ήχους μου τα χρώματα
που διψάνε, άδειασε τους ουρανούς σου στο ραβδί
που κρατώ τις εκπλήξεις ν' αντέχω και κάντο σημείο
το δρόμο μη χάσει ο πρωτόπλαστος έρωτας.

Κι αν γίνω απόσταση από δυό γραμμές μιας
αιώνιας διάρκειας, θα έρθω στο τριαντάφυλλο
που μ' αυτό σκουπίζεις τ' ανοιξιάτικα δάκρυα
όταν τη χαρά σου στην πλάση δωρίζεις
και μ' αυτήν την μεθάς.

νέο μέλος

Για σένα να είμαι

Όταν αισθάνομαι το κύμα
να δροσίζει τα πόδια σου
θέλω να είμαι ερημικό ακρογυάλι
θάλασσα
εσένα μέσα μου να έχω
μόνο

Αλμύρα νά 'μαι
να μην χορταίνω τη δίψα
των πόθων σου
κοχύλι
σαν αφουγκράζεσαι του έρωτα
έλικους ήχους

Ολόκληρος νησί για 'σένα
τα μελτεμάκια
να σε οδηγούν πάντοτε
στων διακοπών την αγκαλιά μου
κι εκεί ν' αγαπίζουμε
τα λιμάνια των ταξιδιών μας.

νέο μέλος

Έρωτας είναι...

Αυγινό φως η ημερότητα του έρωτα, στις ψυχές παντόγνωστα
μονοπάτια ζωγραφίζει σαν τον θεραπευτή, που την ποθητή ία-
ση δωρίζει σε χρέη αγάπης. Στο άγγιγμα με τ' ακροδάχτυλα
της όσφρησης στα κρίνα η δροσιά του γεμίζει με χαραυγή τον
τόπο των εμπνεύσεων στη χώρα των ανθρώπων. Ο έρωτας εί-
ναι οι σιωπηλοί ήχοι της φύσης που καλεί να γνωρίσουμε τη ζωή.
Οι πολύχρωμοι ανοιξιάτικη ανθοί απλωμένοι στα λιβάδια της πλ-
άσης η γλώσσα της, λίγα από τα λόγια που καλούν εμπιστευτικά
να τρυγίσουμε στους ήχους της απολαυστικούς καρπούς θαλπο-
ζωής.

Πανάχραντος στα ξίφη της πεζότητας ακουμπά στα λαμπερά χρ-
ώματα του παγονιού τη στιγμή των πόνων του Γολγοθά. Η θέλ-
ηση της ζωής σταματά στο απάνδεκτα των εποχών της πλάσης.
Ο έρωτας είναι συγκατάβαση στους καρπούς των εποχών, αγάπη
στη σπορά και στο θέρος, στο κλάδεμα και στον τρύγο. Μία στιγμή
αιωνιότητας σπόρος του έρωτα. Και η πλάση γη Άγνωστης Αγαπη-
μένης που καλλιέργεια ποθεί.

Στο χαμόγελο των παιδιών ο περιηγητής των αιώνων την περίτεχνη
ζωγραφιά ιχνηλατεί και στο γέλιο τους τον ύμνο της φύσης για τον
έρωτα σαν άλλες φωνηδίες πουλιών αποκωδικοποιεί. Εραστής της
σοφίας είναι αυτός που επέλεξε τους εκλεκτικότερους καρπούς στη
ζήση. Χαρμολύπη στα ρουθούνια του οι κατακτήσεις. Χαρμοσύνη
τα βασίλεια της ύπαρξης μα στη χώρα των ανθρώπων άπλετη η λύπη
τρομαγμένων πουλιών απ' τη χαμέρπεια ζαλισμένων ανόητων κουρ-
σάρων. Ιερέας μυστικού θεού ο έρωτας, στη στιγμή της πλάσης μιά
στιγμή προσθέτει ακόμη. Έρωτας είναι η ιεροσύνη της ύπαρξης. Κι
ο ποιητής ένας πιστός υπηρέτης της απλά.

Τι είναι έρωτας; Η ιεροσύνη της ελευθερίας.
Τι είναι έρωτας; Μύηση στο φώς.
Τι είναι έρωτας; Το χαμόγελο του παιδιού ζωγραφισμένο απ' τα χέ-
ρια της πλάσης.

Τι είναι έρωτας; Ο πολεμιστής της πλάσης που
στό 'να χέρι το ζύγη κρατά
και στ' άλλο το ξίφος ψηλά.

Η σύνδεση των κόσμων κάτω από την αρμονική ιερουργία της πλάσης,
ο ανθός που λαμπυρίζει τον ήλιο, η πλούσια γύρη κολλημένη στα πόδια
και στο φτέρωμα της μελισσούλας, έρωτας είναι. Το μυστικό πρόσωπο
της άγνωστης αγαπημένης έρωτας είναι.

Έρωτας είναι...

(απόσπασμα από το ποίημα <<Εσωδρόμια>>)