ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ

Admin

Τα ανθελληνικά αισθήµατα τα οποία τρέφουν οι εβραίοι για τον Ελληνισµό είναι πασίγνωστα και δεν επιδέχεται αυτός ο ισχυρισµός την ελάχιστη διάψευση. Για να µη θεωρηθεί όµως ότι οµιλούµε εξ’ ονόµατος των εβραίων, κρίνεται αναγκαίο να παρατεθούν οι αντιλήψεις των ιδίων σε σχέση µε τον Ελληνισµό, όπως αυτές διατυπώνονται στα ιερά τους βιβλία, αρχής γενοµένης από το Ταλµούδ: «Κατηραµένος ας είναι εκείνος, όστις την του Ελληνος Σοφίαν διδάσκει τοις υιοίς αυτού». Επίσης στο έργο «αποκάλυψις» αναφέρονται επί λέξει τα εξής... φιλελληνικά: «Ενα από τα επτά κεφάλια του θηρίου είναι η Ελλάς». Επιπροσθέτως το «∆ευτερονόµιον» (34) περιλαµβάνει, µεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα: «Η µάχη εκτυλισσόµενη εις τους ουρανούς όπου αι κατηραµέναι πνευµατικαί δυνάµεις των βασιλείων της Περσίας και της Ελλάδος ανθίστανται εις τον Κύριον, αργοπορούντες την εκπλήρωσιν του έργου Αυτού». Εξ’ άλλου στο «∆ευτερονόµιον» (17, 12) αναφέρονται τα εξής προκλητικά: «Αυτός που δεν θα θελήση να υπακούση στην εξουσία του Γιαχβέ, θα πεθάνη». Στον «Ιερεµία» (12, 3) οι εβραίοι απευθυνόµενοι προς τον εβραιοθεό γιαχβέ, του εκφράζουν την κατωτέρω επιθυµία: «Πάρε τους ω Γιαχβέ, όπως τ’ αρνιά προς το σφαγείο και ετοίµασέ τους για το µακελειό». Αναφορικά µε την εκλεκτικότητα των εβραίων, το... θεόπνευστο «∆ευτερονόµιο» παραθέτει τα ακόλουθα: Ο λαός του Ισραήλ είναι διάφορος των άλλων. Ο Θεός εξ’ υπ’ αρχής έθεσε αυτόν εκτός και διάχωρον των άλλων εθνών». Θα ήταν υπερβολικό, και άνευ ουσίας, το να αναλωθεί η παρούσα µελέτη στην παράθεση των εκατοντάδων, δίχως υπερβολή, χωρίων τα οποία στάζουν στην κυριολεξία θανατηφόρο δηλητήριο κατά του Ελληνισµού, προερχόµενα από τις χωρίς αξία ιουδαΪκές γραφές, οι οποίες µόνο δολοφονικές διαθέσεις, κτηνώδη ένστικτα και χυδαίες παρορµήσεις -αντιπροσωπευτικές του εβραϊκού ήθουςαντικατοπτρίζουν. Είναι ευκρινές ότι διακατεχόµενοι οι εβραίοι από ένα διαρκές σύµπλεγµα κατωτερότητας, επιδιώκουν να υποβαθµίζουν τεχνηέντως τους άλλους λαούς, επιθυµώντας για αυτούς τα χείριστα. Τα ανωτέρω αποσπάσµατα, τα οποία όλων ενδεικτικώς επελέγησαν, θα ήταν οπωσδήποτε χρήσιµο να καταστούν αντικείµενα επισταµένης αναγνώσεως και αναλύσεως από τους υποστηρικτές της ανύπαρκτης «ελληνοεβραϊκής φιλίας»... Ο ανθελληνισµός ωστόσο των εβραίων, δεν εξαντλείται µόνο στα ιερά τους κείµενα. Προσλαµβάνει και επιστηµονικοφανή χαρακτήρα, ή µάλλον οι ιουδαίοι καταφεύγουν ακόµη και στην επιστηµονική παραποίηση, προκειµένου να εκδηλώσουν το ανθελληνικό τους µένος. Αιώνες τώρα, οι εβραίοι επιχειρούν, ανεπιτυχώς, να αποκρύψουν µε δόλια τεχνάσµατα, τις τιτάνιες διαστάσεις του Ελληνικού πνευµατικού οικοδοµήµατος, αποσιωπώντας το γεγονός ότι όλες οι τέχνες και οι επιστήµες, γεννήθηκαν και ήκµασαν στην Ελλάδα. Βαθύς γνώστης της πανουργίας αλλά και της ιστορικής παραποιήσεως ο µοχθηρός εβραίος αποστέρησε από την Ελληνική δικαιοδοσία, προσωρινά βεβαίως, ανυπολόγιστη δύναµη γνώσεως. Αναφορικά µε το µέγεθος της πρωτοφανούς ιστορικής παραποιήσεως που συντελέσθηκε, παρατίθενται ενδεικτικά τα ακόλουθα, αδιάσειστα, στοιχεία. Ο εβραίος καθηγητής Ερνέστος Μαξ, εκστόµισε το 1903 βαρύτατη ύβρη κατά του Ελληνικού Πολιτισµού, ισχυριζόµενος ότι «...το αρχαίο ελληνικό πνεύµα εµποδίζει την πρόοδο του πολιτισµού και των επιστηµών, γι’ αυτό πρέπει να πάψουµε να ασχολούµαστε µ’ αυτό...». Πόσο αλήθεια εναρµονίζεται η µειωτική αυτή θέση του σιωνιστή, καθώς και όσες ενδεικτικώς παρατιθέµενες έπονται, για το αρχαίο Ελληνικό Πνεύµα, µε τα όσα αναφέρονται σχετικά στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών: «...Θ’ αντικαταστήσουµε τον κλασικισµό, καθώς και κάθε µελέτη της αρχαίας ιστορίας, η οποία δίνει περισσότερα κακά παρά καλά παραδείγµατα, µε τη µελέτη του προγράµµατος του µέλλοντος...» Θα ήταν επουσιώδης παράλειψη να µην αναφερθεί ότι οι διαστρεβλωτικές προσπάθειες των εβραίων δεν εστιάζονται µόνο στον τοµέα της αρχαιογνωσίας, αλλά εκτείνονται και στον τοµέα της ιστορίας και όλων κατ’ επέκταση των επιστηµών. Εβραίοι και «ιουδαϊζοντες» καθηγητές, αποδύονται σε µία συστηµατική προσπάθεια να διαστρέψουν την ιστορία και την επιστηµονική αλήθεια, καθώς η ανάδειξή της καταδεικνύει την ανεπιθύµητη για τους πιστούς της Σιών, πνευµατική ανωτερότητα του Ελληνισµού έναντι ολόκληρης της Οικουµένης. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η απόπειρα του εβραίου µαθηµατικού των αρχών του αιώνα µας ∆αυίδ Χίλµπερτ, να καταργήσει την Ευκλείδιο Γεωµετρία. Ο Χίλµπερτ εξέδωσε το 1900 δική του γεωµετρία, η οποία τελικώς απεδείχθη αστήρικτη και ακατανόητη µε αποτέλεσµα να καταρριφθεί. Ενας άλλος εβραίος από την Αυστρία, ο Οθων Νοϊγκεµπάουερ, προέβη χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασµό, στη συνολική κριτική του Ελληνικού πνευµατικού οικοδοµήµατος, αναφέροντας ότι «οι αρχαίοι Ελληνες εµπόδισαν την ανάπτυξη των µαθηµατικών και του Πολιτισµού επί 2000 έτη». Ο ίδιος συγγραφέας υποστήριξε την άποψη, ότι το Πυθαγόρειο θεώρηµα είχε επινοηθεί στη Βαβυλώνα ήδη από το 1800 µ.Χ. καθώς και ότι η µαθηµατική σκέψη του Πυθαγόρα δεν περιείχε κανένα είδος αποδείξεως. Την επίθεση κατά του Ευκλείδη, συνέχισε ο Ολανδοεβραίος «καθηγητής» Εβερτ Μ. Μπρουνς από το Αµστερνταµ. Ο σιωνιστής αυτός, εξέδωσε το 1968 µία µελέτη µε τίτλο «Η Ευκλείδιος γεωµετρία κατά την αρχαιότητα» στην οποία επιχείρησε να παρουσιάσει τον Ευκλείδη σαν «έναν άξεστο και πειραµατικό φυσικό», αµφισβητώντας άµεσα την κατάρτισή του. Αυτός ήταν και παραµένει ο σιωνισµός ανά τους αιώνες, αµείλικτος εχθρός του ανθρώπου και του πολιτισµού. Μία πολύ «περίεργη» άποψη περί του Πυθαγόρου, δηµοσιεύουν τα εβραϊκά «Χρονικά» (τεύχος Μαίου - Ιουνίου 1988). Το σχετικό δηµοσίευµα αναφέρει επί λέξει τα ακόλουθα: «Ενας από τους πρώτους Ελληνες φιλοσόφους που κατά τον Ιώσηπο ήρθε σε επαφή µε την εβραϊκή φιλοσοφία ήταν ο Πυθαγόρας, επικαλούµενος κάποιον µεταγενέστερο βιογράφο του, το Ερµιππο...». Και παρακάτω υποστηρίζει: «...Με άλλα λόγια ο Ιώσηπος υποστηρίζει ότι ο γνωστός φιλόσοφος της Σάµου, που όπως γνωρίζουµε προφανώς να έχει έρθει σε επαφή και µε άλλες ανατολίτικες δοξασίες, είχε εισαγάγει στη φιλοσοφική του σκέψη, στοιχεία από την εβραϊκή θρησκεία...». ∆υστυχώς για τους εβραίους, ουδεµία έγκυρη ιστορική µαρτυρία υφίσταται που να τεκµηριώνει τον ισχυρισµό ότι ο Πυθαγόρας «εισήγαγε στη φιλοσοφική του σκέψη στοιχεία από την εβραϊκή θρησκεία!», γι’ αυτό θ’ ήταν συνετό να προσέχουν τι ισχυρίζονται, διότι η ιστορική παραποίηση έχει και τα όριά της... Καλό θα ήταν επίσης ο συντάκτης του κειµένου, να µας εκθέσει σε τι συνίσταται η διαβόητη «εβραϊκή φιλοσοφία», διότι πέρα από τη νοµαδική ζωή και τις µαστροπείες του Αβραάµ, δεν γνωρίζοµε να είχε επιδείξει τίποτε άλλο ο εβραϊσµός. Οσον αφορά τον συγγραφέα του κειµένου Μ. Λίτση, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι σε αντίθεση προς αυτά που υποστηρίζει, οι Ελληνες είναι εκείνοι που έχουν πανάρχαιη ιστορία και όχι οι εβραίοι που οπωσδήποτε µόνο «βίοι παράλληλοι» δεν υφίστανται µεταξύ Ελλήνων και Εβραίων. Κι η προπαγάνδα ακόµη, χρειάζεται την τέχνη της. Οταν είναι απροκάλυπτη, όχι µόνο δεν πείθει αλλά και γελοιοποιεί. Κύριοι του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συµβουλίου, γνωρίζοµε ποια είναι η τέχνη σας, λίγη σοβαρότητα όµως δεν βλάπτει, έστω και για να τηρούνται κάποια προσχήµατα, εκτός κι εάν κρίνετε ότι είναι τέτοιο το επίπεδο εκείνων στους οποίους απευθύνετε την προπαγάνδα σας, ώστε δεν χρειάζεται... Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ Η σύγκρουση ανάµεσα στον Ελληνισµό και στον εβραϊσµό, συγκεκριµενοποιείται προς τα τέλη του 17ου αιώνα π.Χ. µία περίοδο κατά την οποία συντελείται µία πολιτιστική ανάπτυξη των Φιλισταίων στις ακτές της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι ως γνωστόν είναι ελληνικό φύλο που έλκει την καταγωγή από τους Αχαιούς, προέρχεται δε από την Κρήτη. Οι Φιλισταίοι λοιπόν, φορείς µίας υψηλής πολιτιστικής παραδόσεως που όµοιά της δεν είχαν ποτέ γνωρίσει οι νοµάδες σηµίτες, επεκτείνονται σε ολόκληρη την περιοχή της Παλαιστίνης. Τότε ακριβώς επιχειρείται λυσσωδώς η εκδίωξή τους από τους Χανανίτες και τους ευρισκόµενους σε πρωτόγονη κατάσταση περιφερόµενους ιουδαίους. Μέχρι να επέλθει η επιβολή των Φιλισταίων, προηγήθηκε ένας αγώνας αδυσώπητος, σηµατοδοτώντας την αρχή της συγκρούσεως, ανάµεσα στον Ελληνισµό και στον εβραϊσµό. Στο σηµείο αυτό αξίζει να επισηµανθεί, ότι τους Φιλισταίους οι Αιγύπτιοι τους αποκαλούσαν «Παλαισάτι», δηλαδή πρόσφυγες, ονοµασία από την οποία προήλθε αργότερα η λέξη «Παλαιστίνιος». Ανιχνεύοντας τις πηγές του παρελθόντος, προκύπτει ότι η χώρα της Παλαιστίνης, ουσιαστικά γη Ελληνική, έλαβε την ονοµασία της από τον Ηρόδοτο. Το δε νότιο τµήµα της Παλαιστίνης, της γης δηλαδή των «Παλαισάτι» - Φιλισταίων, ονοµαζόταν από τους εβραίους «νεγέβ των Χερεθί», φράση η οποία σηµαίνει «νότος των κρητών» ακριβώς λόγω της κυρίαρχης παρουσίας των Φιλισταίων στην περιοχή. Οι εβραίοι, ουδέποτε συµβιβάστηκαν µε την Ελληνική παρουσία στην Παλαιστίνη. Αντιπροσωπευτικό δε των αισθηµάτων που έτρεφαν και που εξακολουθούν να τρέφουν για τους Ελληνες, είναι το ακόλουθο απόσπασµα, προερχόµενο από τον «προφήτη» Σοφωνία (6ος αιώνας π.Χ.), έναν από τους απειράριθµους συγγραφείς περικοπών της Παλαιάς ∆ιαθήκης: «Αλίµονον εις τους κατοικούντας εις τα παράλια της θαλάσσης, εις το έθνος των Κρητών. Ιδού ο λόγος του κυρίου εναντίον σας: Θα σε ταπεινώσω, χώρα των Φιλισταίων, θα σε ερηµώσω, ώστε ουδείς κάτοικος να υπάρχη. Και θα γίνει λιβάδιον, βοσκότοπος δια τους ποιµένας και µάνδρα δια τα πρόβατα. Αύτη θα µοιρασθή δια κλήρου εις το υπόλοιπον του Οίκου του Ιούδα...» Εξ άλλου η επινόηση και διαιώνιση του µύθου της κατατροπώσεως του Φιλισταίου Γολιάθ από τον ισχνό εβραίο ∆αυίδ αποτελεί έναν µύθο που συνιστά κωδικοποίηση µιας οδυνηρής πραγµατικότητας, η οποία αλληγορεί την προσπάθεια που κατέβαλλε δια δόλου ο σιωνισµός, προκειµένου να επιτύχει την εξόντωση του πανίσχυρου µυικά, αλλά άδολου Γολιάθ (Ελληνισµού), µε σκοπό την τελική εξόντωσή του. Υποδηλώνει την σύγκρουση της δολιότητας µε τη δύναµη και την επικράτηση της πρώτης. Επανερχόµενοι στο κυρίως θέµα, πρέπει να τονίσουµε ότι την Ελληνικότητα των Φιλισταίων δεν διανοούνται να την αµφισβητήσουν ούτε τα ίδια τα φερέφωνα του εβραϊσµού. Χαρακτηριστική επ’ αυτού είναι η περίπτωση του πρέσβη Γ. Τσορµπατζή, γνωστού φιλοσιωνιστή, ο οποίος σε βιβλίο που εξέδωσε το 1905 υπό τον τίτλο «Ηώς της Εβραϊκής Παλιγγενεσίας», αναφορικά µε την καταγωγή των Φιλισταίων, παραθέτει τα ακόλουθα αποκαλυπτικά στοιχεία: «Οι Φιλισταίοι ήταν Ελληνες, Κρήτες ιδία, αποικήσαντες εις Παλαιστίνην κατά το 1500 ή 1800 π.Χ., ήτοι επί της εποχής του Μυκηναϊκού Πολιτισµού. Παρά την Βηθλεέµ ευρέθη µία των κυριοτέρων πόλεων, η Μητρόπολις ίσως των Φιλισταίων, εκτισµένη επί ερειπίων ετέρας πόλεως των αρχαίων ιθαγενών Χαναναίων, ηττηθέντων προφανώς υπ’ εκείνων. Τα εν τοις τάφοις των Φιλισταίων ευρεθέντα χαλκά ή αργυρά κοσµήµατα και πήλινα αγγεία, προδίδουν αριδήλως την Μυκηναϊκήν τέχνην των, αντιθέτως προς τα εν τοις συγχρόνοις τάφοις ευρήµατα, πάντα ευτελούς και πρωτογόνου σχεδόν νεολιθικής εποχής, ενώ και τα οστά των τάφων των Φιλισταίων, καταδεικνύουν οµοίως την ανθρωπολογικήν διαφοράς της φυλής. Ετέρα έκπληξις την οποίαν επεφύλαττεν εις την Ελληνικήν Ιστορίαν η αρχαιολογική σκαπάνη, είναι ότι δεν παρελάβοµεν ηµείς την γραφήν των Φοινίκων, αλλ’ οι Φοίνικες παρά των Φιλισταίων υπό τον αρχαιότατον ιερογλυφικόν τύπον, 22 γράµµατα του οποίου απετέλεσεν την βάσιν του βραδύτερον µεταδοθέντος εκ Φοινίκης αλφαβήτου...» Κατά πολύ αργότερα, οι έχοντες σηµιτική καταγωγή Φοίνικες, θα πολεµήσουν λυσαλλέα τον Ελληνισµό σε όλες τις περιοχές του, µε σκοπό να καταστούν ισχυρή ναυτική δύναµη.

Admin

Οι Φοίνικες θα συνεργασθούν στενά µε τους Πέρσες εναντίον των Ελλήνων και το 498 π.Χ., έτος κατά το οποίο οργανώθηκε από τον Αρισταγόρα και τον Ιστιαίο η Ιωνική Επανάσταση κατά των Περσών, οι Ιωνες θα κατατροπώσουν τον φοινικικό στόλο πλησίον της Σαλαµίνας της Κύπρου. Θα επακολουθήσει µία δυσµενής έκβαση των θαλασσίων επιχειρήσεων τις οποίες διεξήγαν οι Έλληνες, η οποία θα ολοκληρωθεί µε τη διάλυση του στόλου των Ιώνων από τους Φοίνικες, ύστερα από ναυµαχία που δόθηκε κοντά στη νήσο Λόδη το 596 π.Χ. Αιτία της ήττας ήταν η οργανωτική αδυναµία του Ιωνικού στόλου, ήττα η οποία θα ανοίξει το δρόµο στους Πέρσες για την κατάληψη της Μιλήτου και την εξόντωση των κατοίκων της. Μία άγνωστη πτυχή στους ελληνοπερσικούς πολέµους αποτελεί το γεγονός ότι στην εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδας, σηµαντικότατο παρασκηνιακό ρόλο διαδραµάτισε η σύζυγος του Πέρση βασιλιά, η εβραία Εσθήρ. Η Εσθήρ προκειµένου να επηρεάσει αποφασιστικά τη γνώµη του Ξέρξη, αναφορικά µε το ζήτηµα της εκστρατείας, εξόντωσε το φιλέλληνα σύµβουλό του Αµµάν και σε πλήρη σύµπνοια µε τον επίσης εβραϊκής καταγωγής πρωθυπουργό Μαρδοχαίο, έστρεψαν τον Πέρση αυτοκράτορα κατά των Ελληνικών πόλεων. Οταν ο Ξέρξης θα εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, το 480 π.Χ. ο φοινικικός στόλος µε το βασιλιά της Σιδώνας Τετρανέστο, της Τύρου Μάπεν και της Αράδου Μερβαάλ, θα µεταφέρει το µηδικό ασκέρι στα ελληνικά εδάφη. Οι φοίνικες όµως δεν περιορίσθηκαν σε αυτές τους τις ανθελληνικές ενέργειες, αλλά επετέθηκαν και στην Μεγάλη Ελλάδα κατά των Ελλήνων, σε σύµπραξη µε τους αποίκους τους Καρχηδονίους. Ωστόσο τα µισελληνικά τους σχέδια δεν ευοδώθηκαν. Την ηµέρα κατά την οποία ο περσικός στόλος που είχε φοινικική ηγεσία καταστράφηκε στην ένδοξη ναυµαχία της Σαλαµίνας, το 480 π.χ., ο τύραννος των Συρακουσών Γύλων, νικούσε τα στρατεύµατα των Φοινίκων στην µάχη που διεξήχθη κοντά στην Ιµέρα, κατά την οποία µάλιστα σκοτώθηκε και ο αρχηγός των Φοινίκων Αµίλκας. ∆εν θα πρέπει, οπωσδήποτε, να διαφύγει της προσοχής µας το γεγονός ότι ο προδότης στη µάχη των Θερµοπυλών, ο µηδίσας Εφιάλτης, ήταν γεφυραίος... Οµως οι εβραϊκές ραδιουργίες δεν σταµατούν στο σηµείο αυτό. Ο «περιούσιος λαός» εµπνεόµενος από τον ιουδαίο ιστορικό Φλ. Ιώσηππο, ο οποίος στα έργα του «Λόγοι κατ’ Απίωνος» και «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» επιχειρεί να υποβαθµίσει την ζωτική συµβολή των Ελλήνων στη γένεση του Πολιτισµού, επιδίδεται στην διαστροφή της αλήθειας. Πληθώρα ιστορικών στοιχείων αποδεικνύουν ότι ανάµεσα στο 1000 και στο 500 π.Χ. κλιµακώνεται εντονότατα η αντίθεση ανάµεσα στους Ελληνες και στους Φοίνικες εµπόρους. Η κυριαρχία στη Μεσόγειο, αποτελεί ζωτικό στόχο αµφοτέρων των πλευρών, η επίτευξη του οποίου συνεπάγεται τον έλεγχο της οικονοµικής ζώνης της ευρύτερης περιοχής. Κάτω από αυτή την εξήγηση παρέχεται µία επαρκής απάντηση στο ερώτηµα, γιατί οι φοίνικες εξέθρεψαν ένα πρωτοφανές µίσος κατά των Ελλήνων και έγιναν µηδίσαντες. Είναι απόλυτα τεκµηριωµένο ότι οι Γεφυραίοι (σηµιτικής καταγωγής) συνετέλεσαν αποφασιστικά τόσο στην συνθηκολόγηση της Μιλήτου και της Αλικαρνασού, όσο και στην υπονόµευση της άµυνας της Εφέσου, την οποία ανενδοίαστα κατέστρεψαν. Ο δε Γεφυραίος, µε εξελληνισµένοόνοµα, Ηρόστρατος, πυρπόλησε και κατέστρεψε το ναό της Αρτέµιδος στην Έφεσσο, δηµιούργηµα που συγκαταλεγόταν στα Επτά θαύµατα του αρχαίου κόσµου. Εκδηλη υπήρξε επίσης η αντίδραση των εβραίων στην προσπάθεια την οποία κατέβαλλε ο Μ. Αλέξανδρος δια της οποίας απέβλεπε στην πολιτική ένωση του Ελληνισµού. Είναι ιστορικά γνωστό, ότι η µοναδική πόλη που αντιστάθηκε στο ενωτικό κήρυγµα του Αλεξάνδρου, πριν ξεκινήσει την εκστρατεία του προς την Ασία, ήταν η Θήβα. Η πόλη των Θηβών, αποτελούσε την ισχυρότερη, εντός Ελλάδος, κοινότητα των Γεφυραίων*, οι οποίοι υπήρξαν προγενέστερα οι πρώτοι µηδίσαντες στρεφόµενοι κατά του Ελληνισµού. Επίσης οι γεφυραίοι ήταν εκείνοι που εισήγαγαν στον ελλαδικό χώρο το νοσηρό φαινόµενο της οµοφυλοφιλίας και της παιδεραστίας. Η καταστροφή της κοινότητα των γεφυραίων και η εξάλειψη της ισχύος τους, επέφερε την ενότητα του Ελληνισµού. Κατά την διεξαγωγή της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου προς την Ασία και συγκεκριµένα κατά τη διέλευση της Μικράς Ασίας, ο µακεδόνας στρατηλάτης έγινε µάρτυρας σωρείας ανθελληνικών ενεργειών που διέπραξαν οι γεφυραίοι, τους οποίους απέπεµψε από όσες Ελληνικές πόλεις απελευθερώθηκαν. Ακόµα είναι γνωστό ότι ο Αλέξανδρος τους επέβαλλε, σαν ανταπόδοση και ελάχιστη τιµωρία για τα επαίσχυντα εγκλήµατά τους, σκληρές οικονοµικές κυρώσεις, ενώ πολλοί από αυτούς πλήρωσαν τις πράξεις τους µε την ποινή του θανάτου. Στο σηµείο αυτό αξίζει να τονισθεί, ότι ιδιαίτερα σθεναρή αντίσταση στα στρατεύµατα του Αλεξάνδρου προέβαλλε η σηµιτική Τύρος, µία στάση η οποία ερµηνεύεται ως προσπάθεια του ιουδαϊσµού, να ανακόψει την ακάθεκτη προέλαση του στρατηλάτη και την ευεργετική επίδραση του Ελληνικού πνεύµατος στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης.

Admin

Επακολούθησε η αναίµακτη είσοδος των Ελληνικών στρατευµάτων στην Ιερουσαλήµ, η οποία ύστερα από την καταστροφή της Τύρου κατελήφθη αµαχητί. Πανικόβλητοι οι εβραίοι, δεν τόλµησαν να προβάλλουν την ελάχιστη αντίσταση, προκειµένου να µην έχουν την τύχη των κατοίκων της Τύρου. Μετά την είσοδό του στα Ιεροσόλυµα, ο Μ. Αλέξανδρος, σύµφωνα µε τη συνήθειά του να πραγµατοποιεί θυσίες στους Θεούς των υποταγµένων λαών, θυσίασε και προς τον γιαχβέ. Οµως σε ένδειξη της απόλυτης κυριαρχίας του, εισέδυσε, παρά τις σαφείς απαγορεύσεις, στο άδυτο των αδύτων του Ναού του Σολοµώντα, µία πράξη στην οποία προσδώθηκε από τους Ιουδαίους προσβλητικό περιεχόµενο. Οι ιουδαϊκές ραδιουργίες ωστόσο δεν σταµάτησαν. Συνεχίσθηκαν, φθάνοντας στην αποκορύφωσή τους κατά τα χρόνια του Αντίοχου του Επιφανή. Ο Αντίοχος ωστόσο επεφύλαξε στους Ιουδαίους την επιβεβληµένη αντιµετώπισή τους. Οχι µόνο κατέπνιξε τις ιουδαϊκές αντιδράσεις στην περιοχή της Παλαιστίνης, αλλά παράλληλα κατέστρεψε τον Ναό του Σολοµώντα, αναγείροντας στην ίδια ακριβώς θέση µεγαλοπρεπή ναό αφιερωµένο στο ∆ία. Επί της κυριαρχίας του Αντίοχου του Επιφανή, ο ιουδαϊσµός περιορίσθηκε θανάσιµα, συρρίκνωση την οποία οι εβραίοι δεν συγχώρεσαν ποτέ. Ενδεικτικά για το ανθελληνικό µένος που έτρεφαν οι εβραίοι, είναι τα βιβλία των Μακαβαίων. Το περιεχόµενό τους αναφέρεται στους πολέµους τους οποίους διεξήγαγαν οι εβραίοι κατά των Ελλήνων Αντιγόνων και αποτελούν µνηµεία ανθελληνισµού. Αξίζει να παρατεθεί το απόσπασµα που αναφέρεται στο θάνατο του Αντίοχου του Επιφανή, για του λόγου το αληθές: «Ο δε πανεπόπτης κύριος ο θεός του Ισραήλ, επάταξεν αυτόν ανιάτω και αοράτω πληγή, άρτι δε καταλήξαντος τον λόγον έλαβεν αυτόν ανήκεστος των σπλάχνων αλγηδών και πικραί των ένδον βάσανοι πάνυ δικαίως τον πολλαίς και ξενίζουσαις συµφοραίς ετέρων σπλάχνα βασανίζοντα»* Οταν το βασίλειο των Πτολεµαίων αντικαταστάθηκε από εκείνο των Σελευκιδών, οι εβραίοι εκµεταλλεύτηκαν την αστάθεια που δηµιούργησε η µετάπτωση αυτή και υπό την καθοδήγηση των Μακκαβαίων, εξεγέρθηκαν αρχίζοντας έναν ένοπλο αγώνα µε σκοπό την επικράτησή τους. Μετά από αιµατηρές µάχες, οι Μακαββαίοι κατόρθωσαν να επιβάλλουν τον µωσαϊκό νόµο σε κάποιες περιοχές της Παλαιστίνης, εκµεταλλευόµενοι στο έπαρκο εσωτερικές διαµάχες των Ελλήνων. Το 63 π.Χ. εκδηλώθηκε νέα εξέγερση των εβραίων κατά των Ελλήνων αλλά και κατά των Ρωµαίων, κυριάρχων πλέον της Παλαιστίνης. Το 66 π.Χ. λαµβάνει χώρα στην Παλαιστίνη και νέα ιουδαϊκή ένοπλη επανάσταση, η οποία έφερε ως αποτέλεσµα την επικράτηση των εβραίων στην Ανθηδόνα, στην Ασκολώνα καθώς και στη Γάζα, µε αποτέλεσµα την γενικευµένη σφαγή των Ελλήνων. Ωστόσο, γρήγορα άρχισε η ανασύνταξη των Ελληνικών και ρωµαϊκών δυνάµεων, οι οποίες υπό την κάλυψη των ρωµαϊκών λεγεώνων του Τιβερίου, ξεκλήρισαν τουλάχιστον 50.000 εβραίους στην Αλεξάνδρεια.