Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΥΟ ΧΙΛΙΕΤΙΩΝ

Admin

Ουδέποτε σταµάτησε το υπονοµευτικό έργο των εβραίων κατά του Ελληνισµού. Μεταξύ 115 και 116 µ.Χ., σηµειώνεται µεγάλη εβραϊκή εξέγερση, η οποία συµπίπτει µε τη νικηφόρα προέλαση του αυτοκράτορα Τραϊανού, κατά των Περσών. Η εξέγερση θα προσλάβει πολυµέτωπο χαρακτήρα, καθώς εκδηλώνεται ταυτόχρονα στην Παλαιστίνη, στην Αίγυπτο, στην Κυρηναϊκή και στην Κύπρο. Θα επακολουθήσει η σφαγή στην Κυρηναϊκή από τους εβραίους 220.000 Ελλήνων υπερµάχων της γνήσιας Ελληνικής θρησκείας, ενώ στην Κύπρο, οι ιουδαίοι θα κατασφάξουν 100.000 Ελληνες και θα καταστρέψουν την πρωτεύουσα της νήσου, Σαλαµίνα. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι η θανάτωση χιλιάδων Ελλήνων επήλθε στην πυρά όταν παραδόθηκαν, ενώ ήταν εγκλωβισµένοι µέσα σε τεράστια αγάλµατα του Μολώχ. Ήταν µια θυσία προς το Θεό των εβραίων. Ο Ερνέστος Ρενάν αναφέρεται διεξοδικά στην εβραϊκή εξέγερση και χαρακτηριστικά τονίζει ότι η φρενίτιδα που κατέλαβε τους ιουδαίους ήταν τέτοια, ώστε έτρωγαν ωµά τα κρέατα των θυµάτων τους, τα δε έντερά των τα χρησιµοποιούσαν ως ζώνες... Μεθοδεύσεις επίσης, όπως αυτής της βασίλισσας της Παλµύρας Ζηνοβίας -εβραϊκής καταγωγής (Μπαθ-Ζαβάι)- η οποία στην προσπάθειά της να καθυποτάξει τον Ελληνισµό της Ανατολής, βάπτισε το γιο της Βααλβαθάν, Αθηνόδωρο, ισχυριζόµενη ότι κατάγεται από την Κλεοπάτρα και εµφανιζόµενη παράλληλα δήθεν ως οραµατίστρια της επανιδρύσεως του βασιλείου των Σελευκιδών, µόνο δολιότητα αποπνέουν. Η εγκληµατική δραστηριότητα των εβραίων συνεχίζεται απρόσκοπτα µε την πάροδο των αιώνων. Παράλληλα επιδίδονται και στην συστηµατική πλαστογράφηση και αλλοίωση των αρχαιοελληνικών κειµένων. Η εκτεταµένη αυτή πλαστογράφηση πραγµατοποιήθηκε κυρίως από τους εβραίους, αλεξανδρινούς συγγραφείς, υπό την καθοδήγηση ραββίνων, κατά τον 3ο µ.Χ. αιώνα, φθάνοντας µάλιστα στο σηµείο να ισχυρίζονται ότι «Πλάτων εστί Μωϋσής αττικίζων». Μία τεραστίων διαστάσεων παραχάραξη και διαστρέβλωση της πραγµατικότητας συντελέσθηκε και εξακολουθεί µε αµείωτη ένταση και σήµερα να συντελείται, µε προκαθορισµένο στόχο την εξόντωση του Ελληνικού πνεύµατος. ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΟ Ιδιαίτερα έντονα εκδηλώνεται η µισελληνική δραστηριότητα των ιουδαίων, κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Οι εβραίοι επιδόθηκαν στην διάβρωση και αυτής ακόµη της βυζαντινής αυτοκρατορίας, γεγονός αναµενόµενο, ύστερα από την υπέρµετρη ανοχή την οποία επέδειξε το Βυζάντιο απέναντι στο εβραϊκό στοιχείο. Αξίζει να σηµειωθεί ότι το 614 µ.Χ. µε κοινή δράση εβραίων και Περσών, κατελήφθησαν τα Ιεροσόλυµα και εσφάγησαν από τους εβραίους 90.000 Ελληνες. Την εποχή εκείνη οι ραββίνοι, σε καθηµερινή βάση επαναλάµβαναν στις συνοµιλίες τους τον ακόλουθο στίχο: «Οι απόγονοι του Ιακώβ θα κυριαρχήσουν και θα καταρρίψουν τα λείψανα της Πόλεως...» Το 628 µ.Χ. ο αυτοκράτορας Ηράκλειος επισκέπτεται τα Ιεροσόλυµα και πείθεται -ιδίοις όµµασι- για το υποχθόνιο έργο των εβραίων. Εχοντας επίγνωση των δεινών που επέφερε η ιουδαϊκή δολοπλοκία, θα προβεί στη λήψη πολλών µέτρων για την ασφάλεια του κράτους. Μεταξύ δε αυτών συγκαταλέγεται και η ενεργοποίηση του νόµου του αυτοκράτορα Ανδριανού, ο οποίος απαγόρευε στους εβραίους να πλησιάζουν τα Ιεροσόλυµα. Οµως οι ιουδαίοι δεν πτοήθηκαν. Εχει προηγηθεί κατά τρεις περίπου αιώνες η άνανδρη δολοφονία του Αυτοκράτορος Ιουλιανού, το 363 µ.Χ., από εβραίο εκχριστιανισµένο στρατιώτη, σύµφωνα µε όσα εξιστορεί ο Λιβάνιος στον «Επιτάφιο». Ενδεικτική των δολίων µέσων των οποίων οι εβραίοι µετέρχονταν, προκειµένου να προξενήσουν ανθελληνικά κτυπήµατα, είναι και η µέθοδος την οποία χρησιµοποίησαν, προκειµένου να εξωθήσουν τους άραβες στην καταστροφή της περίφηµης βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, στην οποία ήταν συγκεντρωµένο το απάνθισµα της αρχαίας Ελληνικής σοφίας.

Admin

Στις 21 ∆εκεµβρίου του 640 µ.Χ. οι εβραίοι έπεισαν τον άραβα στρατηγό που κατέλαβε την Αλεξάνδρεια, να πυρπολήσει τη βιβλιοθήκη, επικαλούµενο το επιχείρηµα, ότι τα βιβλία που φυλάσσονται εντός αυτής αντίκεινται στο Κοράνιο, εποµένως είναι επιζήµια. Είχε προηγηθεί η λεηλασία της βιβλιοθήκης από το εβραϊκό στοιχείο, αποκοµµίζοντας µοναδικούς θησαυρούς τους οποίους οι σιωνιστές κατέχουν και αξιοποιούν ακόµη και σήµερα. Είναι ιστορικά τεκµηριωµένο, ότι οι εβραίοι υπονόµευσαν τον Ελληνισµό κατά τα δύσκολα χρόνια του Βυζαντίου (600-800 µ.Χ.), παρέχοντας κάθε δυνατή βοήθεια στους εισβολείς, αλλά και ενισχύοντας τις φθοροποιές εσωτερικές διαµάχες και έριδες (Εικονοµαχία). Οι εβραίοι µέσω οµοεθνών τους συµβούλων που διέθεταν στην αυλή του Αυτοκράτορα Λέοντα του Γ’ και του Κωνσταντίου του Ε’, προώθησαν τις εβραϊκές αντιλήψεις της εικονοµαχίας σε τέτοιο σηµείο, ώστε οι εικονολάτρες να κατηγορούν όσους αντιµάχονταν τις εικόνες ως «ιουδαϊζοντες». Κατά τα χρόνια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Φωκά στην Αντιόχεια, πραγµατοποιείται η µεγαλύτερη σφαγή Ελλήνων από εβραίους. Εχουν προηγηθεί, οι επαναστάσεις των εβραίων στην Κύπρο και στην Κυρηναϊκή, οι οποίες συγκαταλέγονται στις αιµατηρές διώξεις που γνώρισε κατά τη µακραίωνη ιστορία του ο ελληνισµός. Τουλάχιστον 250.000 Έλληνες στην Αφρική και 100.000 στην Κύπρο, γνώρισαν τον πλέον φρικτό θάνατο από τους σηµίτες. Η ανθελληνική τοποθέτηση των σηµιτών, διαφαίνεται ευκρινέστερα κατά την περίοδο εκείνη, κατά την οποία εντάθηκαν οι επιδροµές των αράβων. Οι εβραίοι συµπαρατάχθηκαν ενεργά στους άραβες εισβολείς, επαναλαµβάνοντας τη στάση που τήρησαν κατά την εισβολή του Πέρση Χοσρόη του Β’. Εχει µάλιστα καταγραφεί στην ιστορία, η κοινή επίθεση σηµιτών και περσών κατά του βυζαντίου, υπό τη διοίκηση του σατράπη Σαρµπαζάρ. Από τον 5ο µ.Χ. αιώνα, η εβραϊκή παροικία της Κωνσταντινουπόλεως αυξάνει σε πληθυσµό και συγκεντρώνεται στο τµήµα εκείνο που έφερε το όνοµα «Χάλκινος Αγορά». Οι ραδιουργίες που ανέπτυσσαν όµως οι εβραίοι, έγιναν αιτία της εκδιώξεώς τους από την περιοχή εκείνη. Ο Θεοδόσιος ο Β’, παρά το γεγονός ότι διακατεχόταν από ακραιφνή φιλοσηµιτικά αισθήµατα, θα αναγκασθεί ύστερα από πιέσεις, να εκδώσει διάταγµα εκτοπίσεως των ιουδαίων από εκείνο το τµήµα της πόλεως, ενέργεια η οποία σύµφωνα µε ορισµένους ιστορικούς, αποδίδεται όχι στον Θεοδόσιο αλλά στον Ιουστινιανό τον Β’. Παράλληλα θα κλείσει και η Συναγωγή ως άνδρο επικίνδυνο. Όποιος κι αν ήταν όµως ο αυτοκράτορας που έλαβε τα αντιεβραϊκά µέτρα, σηµασία έχει ο εντοπισµός του παρασιτικού ρόλου που ασκούσαν και στο Βυζάντιο. Ιδιαίτερη σηµασία πρέπει να αποδωθεί στην κρίσιµη εκείνη χρονική στιγµή, κατά την οποία εκδηλώθηκαν οι σλαβικές επιδροµές κατά της Ελλάδος. Είχε προηγηθεί η δόλια προσπάθεια των εβραίων, να ανέλθει στον αυτοκρατορικό θρόνο µία πανούργα γυναίκα, εβραϊκής καταγωγής. Επρόκειτο για την κόρη του Επιτρόπου του ανήλικου Αυτοκράτορα Αρκαδίου, του Ρουφίνου. Η προσπάθεια αυτή τελικά δεν τελεσφόρησε. ∆εν συνέβη όµως το ίδιο και µε µια άλλη εβραϊκή διείσδυση που έγινε τον 8ο αιώνα µ.Χ., όταν οι εβραίοι πέτυχαν αυτό το τόλµηµα, δεν τυχαία. Συνέπιπτε µε την έξαρση της εικονοµαχίας αφ’ ενός (µία διαµάχη µε φαινοµενικό θρησκευτικό-θεολογικό χαρακτήρα, υποκινούµενη σαφώς από τους εβραίους διαβρωτικά, δεδοµένου ότι την απεικόνιση των µορφών στη θρησκεία απαγορεύουν οι ιουδαϊκές παραδόσεις) και µε την εισβολή των σλάβων στα Ελληνικά εδάφη αφ’ ετέρου. Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε αυτή την περίοδο της σκληρής δοκιµασίας για τον Ελληνισµό, επικεντρώνει το «επιστηµονικό» ενδιαφέρον του, ο σιωνιστής «ιστορικός» Φαλµεράϋερ, προκειµένου να αποφανθεί περί... της «σλαβικής καταγωγής των Ελλήνων!», ισχυριζόµενος αδιάντροπα και αντιεπιστηµονικά ότι επήλθε, δήθεν, φυλετική επιµειξία

Admin

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΩΝ
Ο ανθελληνικός ρόλος των εβραίων κατά τα χρόνια του βυζαντινού Μεσαίωνα, διοχετεύθηκε έντεχνα επίσης µέσω των Σταυροφοριών. Οι Σταυροφορίες, υπήρξαν το δολιότερο εφεύρηµα του εβραϊσµού, προκειµένου να καταλύσει κάθε έννοια Ελληνικότητας που απέµενε στο Βυζάντιο. Με πρόσχηµα δήθεν, την «απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τον οθωµανικό κατακτητή», διοργανώθηκαν οκτώ σταυροφορίες µε σηµείο εκκινήσεως την κεντρική Ευρώπη, οι οποίες στο σύνολο τους έπληξαν ανεπανόρθωτα τον Ελληνισµό, παρεκκλίνοντας καθ’ ολοκληρία από τον υποτιθέµενο αντικειµενικό σκοπό τους. Η αρχή έγινε από τον εβραϊκής καταγωγής Πέτρο Ερηµίτη*, ο οποίος το 1096 ισχυρίσθηκε ότι είδε σε όραµα τη µορφή του Ιησού, ο οποίος του ζήτησε δήθεν, να ξεκινήσει µία εκστρατεία εναντίον των απίστων οθοµανών. Αυτή ήταν η αφορµή για τη διοργάνωση της Πρώτης Σταυροφορίας, η οποία επέφερε την επί τριακονταετία λεηλασία του Βυζαντίου, αντί του «πολέµου κατά των απίστων». Μόνο το 1099 οι σταυροφόροι κατέλαβαν για τα προσχήµατα την Ιερουσαλήµ, δικαιολογώντας την παρουσία τους. Στα πλαίσια της δεύτερης κατά σειράν σταυροφορίας, η οποία ξεκίνησε το 1117, δεινοπάθησαν στην κυριολεξία Ελληνικές πόλεις, όπως το Ικόνιο, η ∆αµασκός και η Ασκαλώνα, χωρίς ποτέ οι σταυροφόροι να επιδιώξουν να φθάσουν στην Ιερουσαλήµ. Μέσω αυτών των κατ’ επίφαση «σταυροφοριών», οι οποίες θα πρέπει να σηµειωθεί ότι ήταν το επικάλυµµα οικονοµικών, στρατιωτικών αλλά και πολιτικών δολοπλοκιών, που συµπίπτουν µε την οικονοµική διείσδυση των εβραίων και των ∆υτικών Ευρωπαίων στην τρωτή και αιµορραγούσα πλέον βυζαντινή αυτοκρατορία, κτυπήθηκε αλύπητα η Ελληνική φιλοσοφία, το Ελληνικό πνεύµα και οι Ελληνικοί πληθυσµοί των περιοχών, τις οποίες λεηλατούσαν οι κατ’ επίφαση σταυροφόροι. Κατά τη διάρκεια της τέταρτης σταυροφορίας, οι εβραϊκής καταγωγής ηγήτορές της, ο Βαλδουίνος και ο Ερρίκος ∆άνδαλος, επετέθησαν ευθέως κατά της Κωνσταντινουπόλεως, την οποία αφού κατέλαβαν, εν συνεχεία επιδόθηκαν ανενόχλητοι στην καταστροφή ολόκληρης της αυτοκρατορίας, έχοντας εγκαταλείψει πλέον τα προσχήµατα. Οι δύο αυτοί κατακτητές, αφού διαµέλισαν την Ελλάδα σε δύο τµήµατα, συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο, έως ότου σκοτώθηκαν από κατοίκους της Θράκης, κατά τη διάρκεια των µαχών. Οι Σταυροφορίες συνεπώς οδήγησαν στην κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας το 1204 µ.Χ., ένα πλήγµα το οποίο προλείανε το έδαφος για την µετέπειτα κατάκτηση από τους οθωµανούς το 1453. Ας εξετάσουµε όµως τις παρασκηνιακές συνθήκες οι οποίες τις προκάλεσαν. Ο 8ος και 9ος αιώνας αποδείχθηκαν εξαιρετικά προσοδοφόροι για τους εβραίους. Εκµεταλλευόµενοι στο έπακρο την απαγόρευση του δανεισµού χρηµατικών ποσών µε τόκο, απαγόρευση την οποία η καθολική εκκλησία είχε επιβάλλει στους χριστιανούς, αναγορεύοντας τον δανεισµό σε «αντιχριστιανική πράξη», οι εβραίοι κυριάρχησαν απόλυτα στον συγκεκριµένο τοµέα. Αναδείχθηκαν σε κυρίαρχους της νοσηρής τοκογλυφίας, αφ’ ενός θησαυρίζοντας και αφ’ ετέρου υποδουλώνοντας στη δουλεία των τόκων ολόκληρη την Ευρώπη. Αρχικά η επαίσχυντη δραστηριότητα της εβραϊκής τοκογλυφίας διεξαγόταν στους δρόµους, όπου οι εβραίοι έστηναν τους πάγκους τους, τις επονοµαζόµενες µπάνκες (εξ’ ου και το µπανκ = τράπεζα). Η κατοχή όµως του µονοπωλείου από το βυζάντιο σε τοµείς µε ιδιαίτερη σηµασία για το εµπόριο και την οικονοµία (πορφύρα, µετάξι κ.ά.) δεν ήταν δυνατόν να αφήσει τους εβραίους κεφαλαιοκράτες αδιάφορους. Μετά τον 9ο αιώνα, οι σκοποί των εβραίων έγιναν ιδιαίτερα ορατοί. Κυρίαρχοι του πλούτου πλέον οι σιωνιστές, υπέβαλλαν στους Βενετούς και Γενοβέζους την ιδέα, ότι το Βυζάντιο έλεγχε το µονοπώλιο των συναλλαγών και του εµπορίου µεταξύ ∆ύσεως και Ανατολής, φαινόµενο το οποίο θα έπρεπε, επ’ ωφελεία τους, να σταµατήσει. Οι εβραίοι αρχικά επιδόθηκαν στην αποκοπή του βυζαντίου από την Ιταλία, κλείνοντας όλες τις αγορές για τα βυζαντινά προϊόντα. Η σταδιακή εξασθένηση του βυζαντίου από τους αδιάκοπους πολέµους και τον ασφυκτικό οικονοµικό-εµπορικό αποκλεισµό, προώθησε τα σχέδια των σιωνιστών, στο έπακρο. Σε πρώτο στάδιο οι απελπισµένοι βυζαντινοί, δέχθηκαν την εισρροή των εβραϊκών κεφαλαίων υπό µορφή εξωτερικού δανεισµού, επιτρέποντας παράλληλα την εγκατάσταση γενοβέζων, εβραίων και βενετών µεγαλεµπόρων στην Κωνσταντινούπολη. Επρόκειτο για την αρχή του τέλους. Οι σιωνιστές έθεσαν υπό τον ασφυκτικό έλεγχό τους την ετοιµοθάνατη οικονοµία του βυζαντίου και σε αντάλλαγµα των δυσβάστακτων δανείων που είχαν συνάψει, αξίωσαν και έλαβαν προνόµια και στη συνέχεια ολόκληρες εδαφικές εκτάσεις στην Ελλάδα. Εχοντας περιέλθει η Βυζαντινή Αυτοκρατορία στο έσχατο αυτό σηµείο καταπτώσεως, ήταν πλέον εύκολη λεία για τα νύχια του σιωνισµού. Οταν η οικονοµική κατάρρευση του βυζαντίου, η οποία συνεπαγόταν µεταξύ των άλλων διοικητική και στρατιωτική εξασθένηση, έγινε ιδιαίτερα εµφανής, οι σιωνιστές επιδόθηκαν στην προσπάθεια κατευθύνσεως των δυτικών ευρωπαίων και ιδίως των βενετών, κατά της αποσυντιθεµένης από την συνεχή εξωτερική και εσωτερική υπονόµευση αυτοκρατορίας. Επικαλούµενοι θρησκευτικά προσχήµατα, οι δυτικοί ευρωπαίοι, επέβαλλαν τελικά την θέληση των εβραίων αφεντικών τους, οι τραπεζίτες των οποίων χρηµατοδοτούσαν αφειδώς το... θεάρεστο έργο των σταυροφοριών. Επί τετρακόσια και περισσότερα χρόνια, οι εβραίοι αφαίµαξαν το βυζάντιο, προτού το υπονοµεύσουν ολοκληρωτικά. Καταλήγοντας θα θυµίσουµε ότι, η «ξεχασµένη» πύλη στα τείχη, η Κερκοπόρτα, βρισκόταν στην εβραϊκή συνοικία της Κωνσταντινουπόλεως... Καθ’ όλη την κρίσιµη περίοδο της πολιορκίας της Κωνσταντινουπόλεως, ολόκληρος ο ανεφοδιασµός του Μωάµεθ διεξήχθη από εβραίους εµπόρους, εγκατεστηµένους στη Θεσσαλονίκη και την Ανδριανούπολη. Ο κατασκευαστής της «µποµπάρδας», του κανονιού µε το οποίο οι Τούρκοι προξένησαν ρήγµατα στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, ήταν ο ουγγροεβραίος Ουρβανός. Το χρονικό του εβραίου Φραντζή, περιέχει σηµαντικές λεπτοµέρειες για την κατάσταση που επικρατούσε στην Πόλη, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Εβραίοι από κοινού µε εξοµώτες, γύριζαν απ’ άκρου εις άκρον της Κωνσταντινουπόλεως και επιχειρούσαν να κάµψουν το ηθικό των υπερασπιστών της, ισχυριζόµενοι ότι «ήταν θέληµα Θεού η Πόλις να τουρκέψει». Αµέσως µετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, οι εβραίοι θα εκδηλώσουν τις αληθινές προθέσεις τους εναντίον του γένους µας, συµµετέχοντας στις βιαιοπραγίες και στις λεηλασίες των κατακτητών.

Admin

Μόλις ολοκληρώθηκε η κατάληψη της Πόλεως, 60.000 νέοι και νέες πουλήθηκαν ως σκλάβοι. Το σκλαβοπάζαρο των εβραίων λειτουργούσε στη συνοικία που βρίσκεται πλησίον του Γαλατά, κοντά στο Βαλούµ Παζάρ και απέφερε στους δουλεµπόρους τεράστια κέρδη. Αξίζει να αναφερθεί ότι αµέσως µετά την Αλωση της Πόλης, οι Τούρκοι επιδόθηκαν στον αφελληνισµό της, καταφεύγοντας, µεταξύ των άλλων και στο µέτρο του εποικισµού. Είναι ιστορικά τεκµηριωµένο, ότι αµέσως µετά την άλωση του 1453, ο σουλτάνος Μωάµεθ ο Β’, διέταξε τον εποικισµό της Κωνσταντινουπόλεως και για τον σκοπό αυτό µεταφέρθηκαν εκατοντάδες οικογένειες εβραίων από την περιοχή της Θεσσαλονίκης. Επ’ αυτού ο άγγλος τουρκολόγος Lowry, αναφέρει ότι ολόκληρος ο εβραϊκός πληθυσµός της Θεσσαλονίκης, µεταφέρθηκε και εγκαταστάθηκε, οριστικά, µε την υπόδειξη των τουρκικών αρχών, στην πρωτεύουσα της Οθωµανικής πλέον Αυτοκρατορίας, συγκροτώντας µάλιστα ιδιαίτερη συνοικία (Cemaat). Επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι ο Μωάµεθ είχε υπουργοποιήσει τους εβραίους Χακίµ και Γιακούµπ, µέλη της ανθελληνικής οµάδας «Γκαρέµπια»*. Καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι εβραίοι θησαύριζαν εισπράττοντας φόρους από τον Ελληνισµό, ελέγχοντας το εµπόριο και κατάσχοντας Ελληνικές περιουσίες. Οι τούρκοι τους παραχώρησαν τεράστιες αγροτικές εκτάσεις και πολλοί εβραίοι έγιναν µεγαλογαιοκτήµονες. Στα χωράφια τους εργάζονταν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες -µέχρι φυσικής εξοντώσεως- Ελληνες ακτήµονες, οι οποίοι αµείβονταν µε πενιχρότατα ποσά. Στο διάστηµα των τεσσάρων περίπου αιώνων τουρκικής δουλείας, οι εβραίοι θα µεταβληθούν σε αληθινούς δήµιους του Ελληνισµού. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ∆ιονυσίου, επισκόπου Τρικάλων, ο οποίος τον 17ο αιώνα γδάρθηκε ζωντανός από τους εβραίους στη Λίµνη των Ιωαννίνων, γιατί είχε το θάρρος να επιχειρήσει την επαναστατική αφύπνιση του υπόδουλου έθνους. Εξ’ ίσου τραγικό είναι το παράδειγµα του Κοσµά του Αιτωλού, ο οποίος µαρτύρησε συνεπαρµένος από τα οράµατα της ανεξάρτητης Ελλάδας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αποκεφαλιζόµενος από τους εβραίους συγκατακτητές. Αξίζει να σηµειωθεί ότι ο Κοσµάς γκρέµιζε ακόµη και εκκλησίες, προκειµένου να κτίσει σχολεία και να µεταλαµπαδεύσει το φως της Ελληνικής γνώσεως στο σκλαβωµένο γένος, οι δε εβραίοι πέτυχαν την εξόντωσή του µετερχόµενοι τον ακόλουθο δόλο: Γνωρίζοντας ότι ο Κοσµάς δίδασκε ακόµη και στα χωράφια τους εργαζόµενους Ελληνες, την ώα της δουλειά τους, τον κατηγόρησαν στις τουρκικές αρχές ότι ξεσηκώνει τους εργάτες και τους αποσπά από την παραγωγή, µε αποτέλεσµα να πετύχουν τελικά τον άθλιο σκοπό τους, την θανάτωση του εξέχοντος αυτού κήρυκα του Ελληνικού λόγου... Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, οι εβραίοι ουσιαστικά υπήρξαν οι πλέον ωφεληµένοι. Ευνοήθηκαν αφάνταστα, µεταξύ των άλλων και στον τοµέα του εµπορίου, υφιστάµενοι µία προνοµιακή µεταχείριση από τον σουλτάνο που θα την επωφθαλµιούσαν και οι ίδιοι οι τούρκοι... Η επιρροή των ιουδαίων στους τούρκους ήταν τέτοια, ώστε οι εβραίοι υφαντουργοί, πέραν του απολύτου ελέγχου του εµπορικού τοµέα τον οποίον είχαν διασφαλίσει από το 1515, κατασκεύαζαν ακόµη και τις στολές του τουρκικού στρατού...

» Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΥΟ ΧΙΛΙΕΤΙΩΝ 2
» Ο ανθελληνισμός των Εβραίων και... η Μακάμπι