Το παρόν άρθρο δημοσιευθέν στην εφημερίδα "Ελευθερη Ωρα" στο φύλλο της 25/5//2010
Την ώρα που συντάσω το παρόν,δεν μπορώ να διανοηθώ καλύτερη έκφραση
απο αυτή με την οποία τιτλοφορείται και η οποία να είναι σε θέση να
περιγράψει την περηφάνια όσων η πατρίδα τους έταξε να φυλάνε
θερμοπύλες,των ανθρώπων που παίζουν κάθε μέρα με τον κίνδυνο και
αντιμετωπίζουν τους εχθρούς του έθνους εδώ και δεκαετίες πάνω απο τον
καταγάλανο ελληνικό ουρανό και όπου βρίσκονται άνα πάσα στιγμή σε όλη
την επικράτεια με έμφαση την απειλή απο τους κατά τα άλλα "καλούς
γείτονες¨ μας τούρκους.
Η παρούσα αναφορά γραφεται έν ήδη μνημοσύνου για ένα ακόμα παλικάρι
της γενιάς των ελληνικών αετών ανάμεσα στα πολλά ανά τα χρόνια που
πέρασαν, για το οποίο η μοίρα που καθορίζει των ανθρώπων τις ζωές
επεφύλασσε ένα διαφορετικό τέλος,ένα τέλος το οποίο έδρασε και δρά σαν
μία καινούρια αρχή,τόσο διαφορετική απο την πεπατημένη και την μοίρα
όλων των άλλων.
Στα ανθρώπινα μας μάτια τα οποία δεν μπορούν να δούν καθαρά και
μακριά στο μέλλον, η θυσία του Κώστα Ηλιάκη φαίνεται άδικη και ίσως
και να είναι άδικη οχι τόσο για τον τρόπο με τον οποίο "επιτέυχθηκε"
(κάτι το οποίο το ξέρει στην ουσία μόνον εκείνος η και μερικοί ακόμη
οχι όμως σίγουρα ο υπόλοιπος "κυρίαρχος¨ ελληνικός λαός) όμως στην
βαθύτερη της ουσία και όσο περνά ο χρόνος και τα πράγματα δυσκολέυουν
για ένα έθνος υπό πολιορκία, αφήνεται να διαφανεί η σημαντικότητα της
θυσίας τέτοιων ανθρώπων-φάρων του καθήκοντος,της αφοσίωσης και της
πίστης μέχρι θανάτου σε κάτι το οποίο δεν μπορεί να αποδειχτεί και να
κατανοηθεί με τις απλές πέντε αισθήσεις του ανθρώπου, όπως η αιώνια
ιδέα της πατρίδας.
Για τους δικούς του και για τον ίδιο στις 23 μαίου του 2006 ο
ανθρώπινος χρόνος σταμάτησε και ενώ εκείνος πέταξε ακόμα ψηλότερα για
να συναντήσει όλους τους ήρωες οι οποίοι έδωσαν οτι πολυτιμότερο είχαν
για αυτό το κομμάτι γής το οποίο ονομάζουμε πατρίδα,όλοι οι
άλλοι,εμείς ενώ στην αρχή ξαφνιαστήκαμε και ίσως και να κλάψαμε για
τον χαμό του,ξαναγυρίσαμε μετά απο λίγο στις δουλείες μας και στην
ουσία μείναμε εδώ κάτω στίβαγμενοι,απελπισμένοι και τυφλοί μπροστά
στο ζοφερό μέλλον που μας επιφυλλάσουν κάποιοι μέσω της αποχάυνωσης
και του καθημερινού θανάτου που μας επιβάλλουν ώς το τέλος της αντοχής
μας.
Η θυσία ανθρώπων όπως ο Κώστας είναι κάτι το οποίο το έχουμε
πραγματικά ανάγκη όσο σκληρό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο,είναι μία
σανίδα σωτηρίας,ένας μπούσουλας για το πώς πρέπει και μείς αν
χρειαστεί να τον ακολουθήσουμε στην αιωνιότητα με τρόπο αντάξιο του
έλληνα,μιάς και το μόνο σίγουρο ταξίδι για όλους είναι ο τάφος.
Κάποιοι άνθρωποι σαν τον Κώστα είναι παντού και πουθενά,δεν τους
πρέπει λοιπόν ένας απλός τάφος σε μία απόμερη γωνιά ενός ταπεινού
νεκροταφείου γιατί έζησαν πέρα απο το όριο και άρα τους αξίζει να
πεθάνουν πέρα απο το όριο που βάζει πάντα στην ζωή του ο μικρός και
ταπεινός ανθρωπάκος,ο οποίος σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνει να ξεπεράσει
τους φόβους και την ματαιοδοξία του.
Όχι κύριοι,υπάρχουν ακόμα φωτοδότες όσο το αιώνιο φώς της ελλάδας
γεμίζει τις ψυχές αυτών που μπορούν να το διαισθανθούν η ελπίδα ποτέ
δε θα σβήσει όσο άνθρωποι της θυσίας σαν τον Κώστα θα αποφασίζουν να
λένε ΟΧΙ,μην φοβάστε να λέτε ΟΧΙ αν χρειάζεται και αν φοβάστε
τουλάχιστον μην θάβετε στην λησμονιά ανθρώπους σαν το παιδί αυτό που
πέταξε κυριολεκτικά προς την αιωνιότητα και ακολούθησε μία μοίρα που
τάζει τέτοιο παιχνίδι σε ελάχιστους και μην κόβετε τα φτερά αυτών που
μπορούν να πετάξουν πραγματικά.
Στα παιδιά του,στην γυναίκα του και στους δικούς του, θα έλεγα πως
ο πατέρας,ο σύζυγος και ο γιός τους δεν πέθανε και δεν πέθανε γιατί
είμαι σίγουρος οτι πολλά παιδιά που είναι τώρα ιπτάμενοι αλλά και άλλα
παιδιά που βρίσκονται στην σχολή των ικάρων μας,έχουν κάπου κρυμμένη
μία φωτογραφία του κώστα και την κοιτάζουν στα κρύφα όποτε
αντιμετωπίζουν δυσκολίες για να παίρνουν δύναμη απο εκείνον.
Αυτό που κάνουν καθημερινά αυτά τα παιδιά δεν πληρώνεται κύριοι ούτε
με επιδόματα ούτε με οτιδήποτε υλικό απο αυτόν εδώ τον κόσμο παρά μόνο
πληρώνεται με το αίμα του εχθρού του έθνους αν χρειαστεί και το φέρει
έτσι η ζωή αλλά και με το αίμα των παλικαριών όπως ο Κώστας Ηλιάκης.
Άς κάνουμε λοιπόν ενός λεπτού σιγή αλλά και αναθεώρησης ζωής με ένα
ακόμα τρανό παράδειγμα μπροστά στα μάτια μας.
Φίλε Κώστα μαζί με τα άλλα παλικάρια μας, όπου και αν είσαι σε
έχουμε ανάγκη, φύλαξε τις θερμοπύλες των ελληνικών ουρανών για να
ζούμε όπως ζούμε τέλος πάντων και μείς οι ταπεινοί που στους
περισσότερους δεν αξίζει κάν να ζούν αλλά απλώς να αναπνέουν και ένα
το μόνο σίγουρο. Ότι εσύ έζησες....ΑΘΑΝΑΤΟΣ !!!
"Θάβεις τους άξιους στη σιωπή και τα σκουπίδια έχουν γιορτή" Ως ΠΟΤΕ ΕΛΛΗΝΑ ?
Νικηφόρος Βυζαντινός
Αθήνα,Μάιος 2010
Φόρουμ 
