Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΤΕΙ

Μάλλον και επίκαιρος και γνωστός ο τίτλος του θέματος ικανός να μας θυμίσει ότι τουλάχιστον σαν λαός έχουμε ΙΣΤΟΡΙΑ και μάλιστα πλούσια σε ηρωικές μορφές που δόθηκαν ολοκληρωτικά στο Εθνικό ιδεώδες , αλλά και πολλές σκοτεινές στιγμές ή ακόμα και σκοτεινές περίοδοι που έφεραν τον παρατεταμένο μεσαίωνα στον Ελληνισμό. Μιά τέτοια περίοδος ξεκίνησε αμέσως μετά τους Ελληνιστικούς χρόνους δηλαδή μετά το πέρασμα του Μ.Αλεξάνδρου στην Σφαίρα των Αθανάτων 3ος-2ος αι. Π.Χ.Τόσο η Ρωμαική επέλαση και κατοχή όσο και η Τουρκοκρατία ανάκοψαν και κατέστειλαν κάθε δείγμα πολιτισμού και εξέλιξης του Ελληνισμού για περίπου 20 αιώνες .Τις παρενέργειες της μακρόχρονης αυτής στάσης και ύφεσης τις βλέπουμε σήμερα. Ίσως αν γνωρίζαμε τι πραγματικά έχει συμβεί τα τελευταία 2200 χρόνια να μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα το ΠΑΡΟΝ και να στηρίξουμε το ΜΕΛΛΟΝ , αφού όσα μας δίδαξαν για την περίοδο αυτή ήταν παραποιημένες πληροφορίες επιμελώς σερβιρισμένες να κρύψουν προδοσίες και συνωμοσίες κατά του Έθνους και μάλιστα από προσωπικότητες που οι επίορκοι ιστοριογράφοι μας παρουσίασαν σαν ήρωες και πατριώτες όπως για παράδειγμα συνέβη με τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε' και ευκρινώς αναφέρεται στα απομνημονεύματα του Θ.Κολοκοτρώνη στον παρακάτω σύνδεσμο.

https://apollonionfos.forumgreek.com/forum-f42/topic-t364.htm#1040

και αν πιστεύετε φίλοι μου ότι είναι μόνο δική μου άποψη δειγματοληπτικά σας μεταφέρω μια αντίστοιχα "υποψιασμένη" άποψη της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ η οποία για όσους δεν γνωρίζουν είναι καθηγήτρια Ιστορίας Πρύτανις του Πανεπιστημίου της Σορβόννης.....

Από το Αντί Προλόγου της Ελένης Αρβελέρ στη συλλογή Το άγνωστο Βυζάντιο (Ερμής 2006)

"Αντί ενός εγχειριδίου Ιστορίας του Βυζαντίου" [...] "προτίμησα, σε ποιητική μορφή που επιτρέπει κάποιες παρεκκλίσεις από την αυστηρά ακραιφνή ιστορική αλήθεια, να υπογραμμίσω πράγματα και θέματα παραγνωρισμένα που επιτρέπουν αιρετικές σχεδόν προσεγγίσεις. Ο μονόδρομος της σχολικής διδασκαλίας αποδεικνύεται συχνά, κατά τη γνώμη μου, μία ίσως παραπλανητική πορεία μάθησης, που απαξιώνει τα διδάγματα της επιστημονικής έρευνας και του ιστορικού μαθήματος, υπηρετώντας άλλες σκοπιμότητες.

Νομίζω ότι με τον τρόπο αυτό της «ποιητικής αδείας» μπαίνουν απρόσκοπτα μερικά ουσιαστικά προβλήματα και ερωτήματα της σχέσης που έχει κάθε γενιά με το προγονικό κατόρθωμα: μάθημα όχι απαραίτητα πάντα μεγαλειώδες και μεγαλείο όχι πάντα άμοιρο κάποιας σκοτεινής και ανομολό γητης πτυχής.

Κινδυνεύω, εν γνώσει μου, να θεωρηθώ ταραξίας της καθεστηκυίας αλήθειας (όπως λένε το ίδιο για την τάξη): επωμίζομαι την ευθύνη, όντας βέβαιη ότι η αλήθεια , όσο τραυματική και αν είναι, έχει, σε τελευταία ανάλυση, και δύναμη ιαματική, θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να είσαι ιστορικός για να διαπιστώσεις ότι ο ηρωισμός του Λεωνίδα δεν σε γλιτώνει από Εφιάλτες, και ότι η ηρωική αντίσταση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου δεν έκλεισε νέες πιθανώς κερκόπορτες."