Οι Έλληνες βυθίζονται σε μια πρωτοφανή φτώχεια
για ένα ανύπαρκτο χρέος.
Αυτό, το οποίο σήμερα απειλεί τους Έλληνες με απόλυτη καταστροφή, δεν είναι το χρέος. Αυτό, το οποίο τους απειλεί, είναι η άγνοια. Οι Έλληνες αγνοούν τα πλέον βασικά πράγματα της οικονομίας και σ' αυτήν την άγνοια στηρίζονται τόσο οι ξένοι, που τους λεηλατούν, όσο και οι δικοί τους "Εφιάλτες", που τους προδίδουν. Θα ξεκινήσουμε την ανάλυση με μια απλή ερώτηση και από αυτήν την απλή ερώτηση είμαστε βέβαιοι ότι ο αναγνώστης θα καταλάβει την πραγματική φύση του προβλήματος, που σήμερα απειλεί την Ελλάδα με καταστροφή και το οποίο είναι το χρέος της. Ποια είναι η ερώτηση αυτή; Αν επενδύσει κάποιος στη νίκη ενός αλόγου, φταίει το άλογο αν δεν κερδίσει; Χρωστάει το άλογο αυτά, τα οποία επενδύθηκαν πάνω του;
Έστω ότι κάποιος από εμάς έχει μια "καλή" ιδέα για να βγάλει χρήματα και απλά αυτή η ιδέα απαιτεί χρήμα για να υλοποιηθεί. Τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση; Αναζητάς χρηματοδότη, για να σε στηρίξει στο εγχείρημά σου. Βρίσκεις δηλαδή κάποιον και του "υπόσχεσαι" κέρδη. Του λες, για παράδειγμα, δώσε μου 100.000 ευρώ και εγώ σε πέντε χρόνια θα σου δώσω πίσω 1.000.000 ευρώ. Του εξηγείς πώς θα το κάνεις αυτό και εκείνος κρίνει κι αποφασίζει. Γιατί τον συμφέρει να σε χρηματοδοτήσει; Γιατί κανένα δάνειο δεν δίνει τέτοια τεράστια "απόδοση". Τα δάνεια έχουν συγκεκριμένα επιτόκια, ενώ ένας τέτοιος συνεταιρισμός δεν έχει "ταβάνι". Ο χρηματοδότης κρίνει το ρίσκο και ο ίδιος αποφασίζει μόνος του το "επιτόκιο". Μπορεί να ζητήσει τη μερίδα του λέοντος των κερδών, χωρίς να κατηγορηθεί ποτέ για τοκογλυφία.
Η λογική σε μια τέτοια περίπτωση είναι απλή. Όσο πιο μεγάλο το ρίσκο, τόσο πιο μεγάλη η "απαίτηση". Γιατί υπάρχει ρίσκο; Γιατί στηρίζεσαι αποκλειστικά πάνω στις ικανότητες αυτού, στον οποίο "επενδύεις". Αν είναι βλάκας ή ανίκανος ή άτυχος, υπάρχει πιθανότητα να μην πάρεις τίποτε πίσω. Αυτός, στον οποίο ποντάρεις, δεν σου "χρωστάει" τίποτε. Όχι απλά δεν σου χρωστάει αυτά που σου υποσχέθηκε, αλλά δεν σου χρωστάει ούτε καν αυτά που αποδεδειγμένα σου πήρε.
ΜΟΝΟΝ ΑΝ κατορθώσει και βγάλει αυτά που σου υποσχέθηκε, μόνον τότε σου "οφείλει". ΑΝ δεν κατορθώσει να τα βγάλει, δεν σου "χρωστά" τίποτε. Σε περίπτωση αποτυχίας του κοινού πρότζεκτ, δεν έχεις κανένα νομικό δικαίωμα πάνω του ή πάνω στην περιουσία του. Μόνον γι' αυτά που έχεις λάβει "υπόσχεση" έχεις δικαίωμα διεκδίκησης και εφόσον βέβαια αυτά υπάρχουν. Τίποτε άλλο. Αν δεν υπάρχουν, απλά το παίρνεις απόφαση ότι έχασες τα χρήματά σου σε κάτι που δεν άξιζε …όπως λανθασμένα νόμιζες.
Αυτήν την απλή κατάσταση τη γνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι. Είναι μια κατάσταση, η οποία διαδραματίζεται καθημερινά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη. Κάποιοι χρηματοδοτούν κάποιους άλλους και περιμένουν κέρδη. Δίνουν χρήματα σε άλλους να φτιάξουν εργοστάσια και περιμένουν μερίδιο από τα κέρδη. Δίνουν χρήματα σε άλλους να φτιάξουν καφετέριες και περιμένουν μερίδιο από τα κέρδη. Δίνουν χρήματα σε ανθρώπους, σκυλιά, άλογα, κόκορες και σε οποιονδήποτε άλλο, που με τις πράξεις του "υπόσχεται" κέρδη. Κάποιοι στο τέλος λαμβάνουν κέρδη και κάποιοι άλλοι όχι. Όσο φυσικό είναι το ένα, άλλο τόσο φυσικό είναι και το άλλο. Αυτό είναι το "παιχνίδι" της οικονομίας. Κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν. Κάποιοι παίρνουν αποδόσεις στις επενδύσεις τους και κάποιοι άλλοι όχι.
Αν το καταλάβει αυτό το παράδειγμα ο αναγνώστης, θα αλλάξει ριζικά την άποψή του για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Θα πάψει να πέφτει θύμα της προπαγάνδας των τοκογλύφων. Την προπαγάνδα, που θέλει το ελληνικό κράτος να είναι υπερχρεωμένο. Στην πραγματικότητα το ελληνικό δημόσιο χρέος στο μεγαλύτερό του μέρος δεν είναι καν χρέος. Το ελληνικό δημόσιο χρέος σε ένα ποσοστό της τάξης του 60% είναι ομόλογα. Αν, δηλαδή, υποθέσουμε ότι το δημόσιο χρέος είναι 250 δις ευρώ, τα 150 δις είναι ομόλογα και άρα δεν είναι πραγματικό χρέος. Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Θέλουμε να πούμε ότι με τα ομόλογα το ελληνικό κράτος φαινόταν ότι δανειζόταν χρήματα, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρχε δάνειο. Το δάνειο ήταν εξ’ αρχής πληρωμένο, εφόσον το πλήρωναν οι "επενδυτές". Άρα, δεν ήταν δάνειο του ελληνικού κράτους και ό,τι αυτό συνεπάγεται στο θέμα των υποχρεώσεων. Η Ελλάδα απλά ζητούσε χρήματα με μια υπόσχεση κέρδους. Μια αφηρημένη υπόσχεση κέρδους.
Έβγαινε στη διεθνή αγορά και ζητούσε χρήματα …"Επενδύστε" πάνω μου 1 δις ευρώ και σε δέκα χρόνια θα σας δώσω 1,5 δις …"Επενδύστε" στην ανάπτυξή μου …"Επενδύστε" στην οικονομία μου …"Επενδύστε" στις ανάγκες μου, που θα με ξαναφέρουν μπροστά σας. Κάποιοι την "άκουγαν" και αφού "πείθονταν", "επένδυαν" πάνω της. "Επένδυαν" όμως και δεν της δάνειζαν.
Δεν υπέγραφε δάνειο η Ελλάδα, για να πάρει τα χρήματά τους.
Δεν έβαζε υποθήκες, για να πάρει τα χρήματά τους. Η Ελλάδα απλά "τύπωνε" χαρτάκια, τα οποία έγραφαν πάνω …"Οφείλω να σου δώσω —δεν σου χρωστάω— εξαιτίας μιας υπόσχεσης". Αυτό δεν το έκανε από πονηριά.
Κοινή συνεννόηση υπήρχε μεταξύ της Ελλάδας και των "επενδυτών". Συνέφερε τους τοκογλύφους να τους "οφείλει" και να μην τους "χρωστάει", γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα πήγαιναν φυλακή για τοκογλυφία. Θα πήγαιναν φυλακή τόσο οι τοκογλύφοι όσο και οι διεφθαρμένοι ηγέτες της Ελλάδας......
συνέχεια στο http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/10/blog-post_09.html 
Φόρουμ 
