«Εργολαβική Κυβέρνηση» λαϊκής εντολής και ευθύνης.
... Η μόνη λύση για έξοδο από την κρίση.
Καθημερινά ακούμε —και στο άμεσο μέλλον θα ακούμε ακόμα πιο συχνά— για έκτακτες λύσεις "σωτηρίας" του ελληνικού λαού. Θα ακούμε έννοιες, τις οποίες οι περισσότεροι από εμάς τις γνωρίζουν μόνον από την ανάγνωση των βιβλίων της ιστορίας …Έννοιες όπως "Οικουμενική Κυβέρνηση", "Κυβέρνηση εθνικής Σωτηρίας", "Κυβέρνηση Προσωπικοτήτων" κλπ.. Όλα αυτά είναι λάθος. Γιατί; Γιατί όλα αυτά προϋποθέτουν συνθήκες, οι οποίες σήμερα ευτυχώς δεν υπάρχουν. Προϋποθέτουν ο λαός να έχει άγνοια των όσων συμβαίνουν και —πάνω στην αδυναμία του να βρει ο ίδιος λύση— ν' αναγκαστεί να δώσει "λευκή" "εντολή" σε "εκλεκτούς", για να τον "σώσουν". Όλοι αυτοί οι τύποι των Κυβερνήσεων έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Έχουν το "αυτόβουλο". "Πουλάνε" την "τεχνογνωσία" τους σε έναν λαό, ο οποίος δεν γνωρίζει πώς να σωθεί μόνος του και παραδίδει "λευκή" επιταγή.
Όμως, αυτό δεν συμβαίνει σήμερα. Στην κυριολεξία συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Ο κόσμος γνωρίζει σε μεγάλο βαθμό τι συμβαίνει και έχει άποψη για τη λύση που τον ευνοεί. Αμφισβητεί τους άθλιους που τον κυβερνούν και δεν πιστεύει πλέον ότι μπορούν να τον "σώσουν" …Όχι επειδή δεν γνωρίζουν τι να κάνουν, αλλά επειδή κρίνει ότι έχουν επιλέξει να μην το κάνουν. Έχουν επιλέξει να ταυτιστούν με τους "φονείς" του ελληνικού λαού και αυτούς υπηρετούν.
Αυτό ακριβώς είναι και το λεπτό σημείο των όσων συμβαίνουν σήμερα. Ο κόσμος, που βγαίνει στις πλατείες να διαμαρτυρηθεί, έχει δική του άποψη για το ποια πολιτική πρέπει ν' ακολουθηθεί και αμφισβητεί ευθέως αυτούς, οι οποίοι βρίσκονται μέσα στη Βουλή…
Αμφισβητεί ότι μπορούν να τον "σώσουν". Τους θεωρεί όχι απλά ανίκανους,
αλλά προδότες. Όταν λοιπόν όλοι αυτοί θεωρούνται από τον λαό ως προδότες, ευνόητο είναι πως παύει κάθε συζήτηση για "Οικουμενική Κυβέρνηση", στελεχωμένη από το υπάρχον πολιτικό δυναμικό και με δικό της "αυτόβουλο".
Το μόνο, το οποίο απομένει, είναι Κυβέρνηση "εργολαβίας". Τι σημαίνει αυτός ο καινοφανής όρος; Σημαίνει Κυβέρνηση, η οποία θα "δεσμευτεί" εκ των προτέρων να πράξει όχι ό,τι αυτή η ίδια νομίζει,
αλλά ό,τι νομίζει ο "εντολοδότης" της και άρα ο λαός. Η οποιαδήποτε ομάδα "αγανακτισμένων" πολιτών μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία στις επόμενες εκλογές. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει υποχρέωση να καταθέσει δικό της "πρόγραμμα".
Υποχρέωση έχει να σεβαστεί τις δεσμεύσεις απέναντι στις εντολές του "εργοδότη" της και τίποτε παραπάνω. Μια οποιαδήποτε ομάδα μορφωμένων, αξιόπιστων και εντίμων πολιτών μπορεί να φέρει εις πέρας την αποστολή της. Ακολουθώντας το συνταγματικό τυπικό, μπορεί να ιδρύσει κόμμα και αφού περιγράψει προεκλογικά τα "πώς" θα εξυπηρετήσει τις εντολές του λαού, μπορεί στη συνέχεια να διεκδικήσει την ψήφο του.
Αυτή είναι η ιδιομορφία αυτού, του οποίου λέμε σήμερα. Μέχρι σήμερα οι Κυβερνήσεις προέρχονταν από τα γνωστά κόμματα τον ιδεολογιών …Τα κόμματα, τα οποία
—όπως αποδείχθηκε— "δούλευαν" τον λαό. Τον "δούλευαν", γιατί, ενώ προεκλογικά τού παρουσίαζαν τον "ιδανικό" τους κόσμο και του ζητούσαν να τα στηρίξει για να του τον προσφέρουν, στη συνέχεια "ξεχνούσαν" τις υποσχέσεις τους, επιλέγοντας να υπηρετήσουν τα λεγόμενα "μεγάλα" και από τη φύση τους αντιλαϊκά "συμφέροντα" …Όλοι, δήθεν "διαφορετικοί" προεκλογικά, κατέληγαν ολόιδιοι μετεκλογικά. Αυτό ήταν το "δούλεμα". Άλλος "πουλούσε" καπιταλιστικές "οάσεις" και άλλος σοσιαλιστικούς "παραδείσους", αλλά ο λαός, κάθε φορά που "αγόραζε" την πραμάτεια τους, καταδικαζόταν στο να εγκλωβίζεται στην ίδια "έρημο" της φτώχειας και της μιζέριας. Μόνον οι "έμποροι" υποσχέσεων ευημερούσαν στη χώρα.
Σήμερα και εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης,
έχει αποκαλυφθεί το "παιχνίδι" της απάτης. Φαίνεται πλέον πως όλοι οι "έμποροι" είναι
ίδιοι μεταξύ τους και αδύναμοι να δώσουν λύσεις στην κατάσταση. Τα ψέματά τους —αλλά ακόμα και οι ίδιοι— έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Τα "προϊόντα" τους βρίσκονται στα "αζήτητα", γιατί ο λαός τα έχει ψηφίσει ήδη όλα και τα έχει
δοκιμάσει επίσης όλα. Σήμερα αυτός ο λαός
έχει άποψη για τον δικό του ιδανικό "κόσμο" και μπορεί να λειτουργήσει ως "εργοδότης" …
Δεν χρειάζεται πανάκριβο κι ανεξέλεγκτο "αρχιτέκτονα" ..
Δεν χρειάζεται κόμματα, τα οποία πρεσβεύουν διαφορετικές ιδεολογίες-απόψεις. Έχει ιδεολογία ο κόσμος …και αυτήν είναι η
δημοκρατική. Έναν απλό "εργολάβο" χρειάζεται, για να κάνει με τον πιο συμφέροντα τρόπο αυτά, τα οποία εξυπηρετούν τη δική του άποψη.
Στις επόμενες εκλογές, δηλαδή, μπορεί να "αποθεωθεί" η Δημοκρατία, εφόσον μπορεί πραγματικά να λειτουργήσει όπως προβλέπει η ίδια η έννοιά της.
Απόλυτη Δημοκρατία, εφόσον ο λαός θα μπορεί ν' αποφασίσει γι' αυτά που θέλει να ζήσει και ο ίδιος θα κληθεί να επιλέξει αυτούς, οι οποίοι θα του τα προσφέρουν. Αυτό σημαίνει πως ο λαός θα θέτει τις προδιαγραφές και οι "υποψήφιοι" θα διαγωνίζονται μεταξύ τους ανάλογα με το πόσο "κοντά" μπορούν να βρεθούν στις προδιαγραφές αυτές. Ο κυρίαρχος λαός θ' αποφασίζει και θα παίρνει τις ευθύνες του γι' αυτούς που τον κυβερνούν.
Εξαιτίας αυτής της λειτουργίας, είναι δυνατόν να προκύψουν νέες ηγεσίες, οι οποίες θα προέρχονται από τα "σπλάχνα" του λαού και όχι από τα υπόγεια των ξένων πρεσβειών.
Αυτή είναι η Δημοκρατία. Ο λαός θα θέτει τις "προδιαγραφές"
—ως απόλυτος κυρίαρχος και εργοδότης— και η εκάστοτε "Εργολαβική Κυβέρνηση" θ' αναλαμβάνει απλά να "εκτελέσει" τις εντολές του. Υπόλογος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή στον Πλανήτη ολόκληρο θα είναι ο λαός και όχι η Κυβέρνηση. Ο λαός θα είναι ο Κυρίαρχος και αυτός θ' αναλάβει να στηρίξει το βάρος των επιλογών του. Κανένας διεθνής παράγοντας δεν θα μπορεί να πιέσει αυτήν την Κυβέρνηση, γιατί απλούστατα θα είναι
Κυβέρνηση-"εργολάβος". …Κυβέρνηση περιορισμένης "ευθύνης", η οποία επιλέχθηκε με εκλογές ως εκφραστής εκείνου που φέρει την ευθύνη …και είναι ο ίδιος ο λαός …Ο λαός, ο οποίος μόνος του θα προσδιορίσει τις "κόκκινες γραμμές", που αφορούν τη Δημοκρατία του …Ο λαός, που θα πάρει ο ίδιος πάνω του την ευθύνη να προστατεύσει αυτές τις "γραμμές" άμυνας, όταν θα βρεθεί η δική του Κυβέρνηση υπό εξωτερική πίεση. Αν, δηλαδή, πληρωθούν ή όχι τα ομόλογα, αυτό είναι ευθύνη του λαού και όχι εκείνου ο οποίος εμφανίζεται ως Πρωθυπουργός της χώρας. Αν θα ιδιωτικοποιηθούν οι χρυσοφόρες ΔΕΚΟ ή όχι, αυτό θα είναι ευθύνη του λαού και όχι εκείνου ο οποίος εμφανίζεται ως επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας. Αν πραγματικά θα ανεξαρτητοποιηθεί ή όχι η Δικαιοσύνη, αυτό θα είναι ευθύνη του λαού και όχι εκείνου που κατά καιρούς θα εμφανίζεται ως αρχηγός της κυβέρνησης και μπορεί να απειλείται από τις ξένες πρεσβείες.
Εδώ μπορεί να καταλάβει κάποιος και το σφάλμα όλων αυτών,
οι οποίοι ζητούνε μια λανθασμένη άμεση Δημοκρατία της φλυαρίας και της ανοησίας. Απαιτεί μεγάλο θράσος και μόνον να σκεφτείς ότι μπορείς —έτσι στο πρόχειρο— να "διορθώσεις" τους αρχαίους Έλληνες. Άμεση δημοκρατία είχαν οι βάρβαροι.
Οι Έλληνες είχαν Δημοκρατία με Θεσμούς …Οργανωμένη Δημοκρατία με αρχή, μέση και τέλος. Με άμεση δημοκρατία λειτουργούν οι όχλοι.
Με άμεση δημοκρατία έκαιγαν τις μάγισσες και τους αιρετικούς στον Μεσαίωνα. Ο θεσμός των δημοψηφισμάτων είναι κάτι διαφορετικό, το οποίο έχει ένα συγκεκριμένο νόημα μέσα στη δημοκρατική λειτουργία.
Με δημοψηφίσματα ο λαός παίρνει τις μεγάλες ευθύνες, όταν πρέπει να προστατεύσει "κόκκινες γραμμές" …
Όταν πρόκειται να υπερασπιστεί το δίκιο του και το μέλλον του …Όταν με ένα
ΝΑΙ ή ένα
ΟΧΙ φυλάσσονται ή εγκαταλείπονται εθνικές, πολιτικές ή κοινωνικές
"Θερμοπύλες". Με δημοψηφίσματα δεν μπορείς να κυβερνάς ένα κράτος στην καθημερινότητά του. Για την εξουσία της καθημερινότητας αρκεί το
Σύνταγμα και οι θεσμοθετημένες κυρίαρχες εξουσίες. Ο λαός με δημοψηφίσματα προστατεύει τα συμφέροντά του από εξωτερικές απειλές και απειλεί τις άχρηστες κυβερνήσεις, οι οποίες τον απειλούν εκ των έσω.
Τι απαιτεί σήμερα ο εξοργισμένος ελληνικός λαός;
1) Δικαιοσύνη.
2) Τιμωρία των υπευθύνων.
3) Προστασία της εθνικής περιουσίας.4) Απαλλαγή από το απεχθές χρέος.5) Εθνική άμυνα απέναντι στους ιμπεριαλιστές και τοκογλύφους.
6) Ηθική αποκατάσταση των κατασυκοφαντημένων Ελλήνων.
7) Ανάπτυξη. …Αυτά απαιτεί ο λαός και τα κόμματα του μέλλοντος
πάνω σ' αυτούς τους "άξονες" θα πρέπει να κινούνται. Το καθένα από αυτά θα πρέπει να "υπόσχεται" ότι θα μπορεί να τα ικανοποιήσει σε έναν μεγάλο βαθμό. Ο λαός θα βλέπει τις "υποσχέσεις" τους και πάνω σ' αυτές θα ψηφίζει. Αθέτηση των υποσχέσεων θα θέτει την κυβέρνηση υπό γενική αμφισβήτηση. Στα όποια "κωλύματα", τα οποία θα αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, εξαιτίας των παραπάνω "προδιαγραφών", θα διενεργούνται δημοψηφίσματα, ώστε την ευθύνη να τη φέρει πάντα ο εντολοδότης και άρα ο λαός.
Τι προτείνουμε λοιπόν εμείς στον κόσμο, ο οποίος σήμερα κατακλύζει εξοργισμένος τις πλατείες; Του προτείνουμε μια σειρά από προτάσεις, ώστε να του παραδώσουμε μια γνώση, την οποία κρίνουμε ως χρήσιμη …Ασφαλή γνώση, ώστε να έχει πάντα υπ' όψη του έναν "οδηγό", όταν θα "κρίνει" τους μελλοντικούς κυβερνήτες του …Έναν "μπούσουλα", ώστε να βρίσκει πάντα έναν ασφαλή "δρόμο", όταν καλείται να "βαδίσει" προς τα "εμπρός".
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν τις προτάσεις μας από το σκληρό "θεμέλιο" της κάθε Δημοκρατικής Κοινωνίας και το οποίο είναι η Δικαιοσύνη …Τον θεσμό εκείνον, ο οποίος από μόνος του μπορεί να γίνει το αίτιο τόσο για τα καλύτερα όσο και για τα χειρότερα, που μπορούν να συμβούν σε μια κοινωνία ανθρώπων.
συνέχεια στο http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2011/06/to-manifesto-tis-plateias.html 
Φόρουμ 
