Αρχαία Ελληνική Θρησκεία ,ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Admin

Λόγω των διαφόρων επίκαιρων συζητήσεων και μετά από αίτηση κάποιων μελών μας προτείνω την συζήτηση και κατάθεση πηγών γιά το εν λόγω θέμα . Θα μας δοθεί η ευκαιρία να δούμε και να αντιπαραβάλλουμε την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία και την επιρροή της καθώς και τις εμφανείς ομοιότητες τουλάχιστον σε θέματα Αρχών Πίστης ,τελετουργικά,διαδικασίες προπαρασκευαστικές εορτών και τελετών,μυστήρια και θα μας δοθεί η ευκαιρία και γιά σύντομους επί του θέματος σχολιασμούς. Γιά αρχή σας δίνω ένα δείγμα:

Περί του Ενός, 1η υπόθεση Παρμενίδη, διάλογος Πλάτωνος

Στον διάλογο Παρμενίδης του Πλάτωνα γίνεται λόγος για το Εν.
Το Εν αποτελεί την πρώτη αιτία Θεών και ανθρώπων.
Το Εν είναι ο Θείος Νους που από αυτόν όλα προέρχονται

Η 1η υπόθεση του Παρμενίδη εξετάζει τι συμβαίνει αν υπάρχει μόνο το Εν ως ενότητα.

Τελικό συμπέρασμα βγαίνει πως για να υπάρχει το Εν ως ενότητα και ως μοναδικότητα δεν μπορεί να μετέχει στο «είναι» και έτσι αυτομάτως τίθεται εκτός υλικού κόσμου.

Αυτή είναι και θέση του χριστιανισμού για τον Θεό.

Βέβαια αργότερα ο Παρμενίδης εξετάζει και άλλες περιπτώσεις όπως τι συμβαίνει όταν το Εν μετέχει στην ουσία και άλλες παρόμοιες βγάζοντας διαφορετικά συμπεράσματα.

Σε ένα άλλο σημείο που μοιάζει αλλά διαφοροποείται ο Χριστιανισμός είναι στο ορισμό του Θεού.
Για αυτούς Θεός είναι το αεί υπάρχων πνεύμα που είναι αυθύπαρκτο και δεν δημιουργήθηκε από άλλη οντότητα ωστόσο αυτό είναι ο Πατήρ όλων των οντοτήτων.

Η Αρχαιοελληνική Θρησκεία ως Θεό εννοεί όχι το αυθύπαρκτο ον αλλά το αθάνατο ον.
Έτσι ιδέες όπως ευτυχία, σοφία, καλοσύνη κτλ είναι αιώνιες άρα και Θεοί.

Μεταξύ αυτών των Θεοτήτων υπάρχει και το Εν που αποκαλείται ύψιστο μεταξύ των Θεών.

Με τον χριστιανισμό έχουμε μια μετατόπιση στον ορισμό του Θεού, από το αθάνατο στο αεί υπάρχων - αιώνιο.

Admin

ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Γινόταν συνήθως το μήνα Γαμηλιώνα (Ιανουάριος). Θα ξεκινήσουμε με την τελετή μόνο του γάμου έτσι όπως ήταν στην αρχαία Αθήνα. Ο Γάμος ξεκινούσε με μια τελετή εξαγνισμού της νύφης. Μέσα σε μια υδρία έφερναν νερό από το ποτάμι της καλλιρόης, και έλουζαν με αυτό την νύφη. Το γενικό πρόσταγμα το είχε μια γυναίκα στην ηλικία της μητέρας, την οποία ονόμαζαν "νυμφοστόλο". Παράλληλα με τον στολισμό της νύφης , στο σπίτι συγκεντρώνονταν φίλοι και συγγενείς που έφερναν δώρα. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του γάμου, που το βλέπουμε και στις διάφορες αναπαραστάσεις, είναι ο πέπλος που σκέπαζε το πρόσωπο της νύφης. Στην συνέχεια αφού είχε στολιστεί η νύφη με δαχτυλίδια περιδέραια κλπ, αφού είχε βάλει το πέπλο και ένα στεφάνι στα μαλλιά της ξεκινούσε η κυρίως τελετή. Όλοι μαζεύονταν μπροστά στο βωμό του Δία και της Ήρας και του Υμέναιου (γαμήλιοι θεοί) και έκαναν προσφορές και θυσίες. Ακολουθούσε ένα μεγάλο φαγοπότι στην μεγάλη αίθουσα του σπιτιού, όπου οι άντρες καθόταν από την μια πλευρά και οι γυναίκες από την άλλη. Όταν άρχιζε να νυχτώνει ξεκινούσανε σαν πομπή με τα δώρα και την προίκα και πήγαιναν στο σπίτι του γαμπρού. Την στιγμή που η νύφη έμπαινε μέσα όλοι της πετούσαν ξερά σύκα και καρύδια. Έπειτα της πρόσφερε (πιθανά η πεθερά) ένα κυδώνι ή ένα χουρμά, σύμβολα γονιμότητας. Το ζευγάρι έμπαινε στον κοιτώνα τους όπου θα επακολουθούσε η αποκάλυψη του πέπλου και οι απ' έξω τραγουδούσαν το "επιθαλάμιον" ένα τραγούδι ειδικό για την περίσταση και έφευγαν. Έτσι τελείωνε και η τελετή. Στην Σπάρτη τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Ο γάμος αντιστοιχούσε κι στο στυλ ζωής της Σπάρτης. Ήταν σημαντικός και ήταν ντροπή για κάποιον σπαρτιάτη να μείνει ανύπαντρος και χωρίς παιδιά. Έτσι λοιπόν όταν έφτανε στην ηλικία των 30 άρπαζε την νύφη και την πήγαινε στο σπίτι του. Εκεί περίμενε ήδη μια γυναίκα η "νυμφεύτρια" η οποία την έπαιρνε και της κούρευε τα μαλλιά σύρριζα. Της φορούσε ένα χοντρό τσουβάλι για νυφικό και κάτι χοντροπάπουτσα και της έβαζε να ξαπλώσει σε ένα κρεβάτι με άχυρα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Εκεί η νύφη περίμενε υπομονετικά τον γαμπρό. Εκείνος όταν έφευγε από το αντρικό συσσίτιο στο οποίο δειπνούσε κάθε βράδυ, έμπαινε σαν κλέφτης στο δωμάτιο της έβγαζε το τσουβάλι και ξάπλωνε για λίγο μαζί της, και μετά έφευγε να κοιμηθεί στον στρατώνα μαζί με τους συντρόφους του. Γενικά στην Σπάρτη η υπόθεση του γάμου ήταν κάτι το οποίο εξελισσόταν στα σκοτεινά.

Η γαμήλια τελετή:

Ο μήνας, κατά την οποίο γίνονταν οι γάμοι, ήταν ο εκ του γεγονότος αυτού ονομαζόμενος ο Γαμηλιών (ο δικός μας Ιανουάριος ).
Η μελλόνυμφη αφιέρωνε την προηγούμενη μέρα του γάμου της ένα βόστρυχο (μπούκλα) από τα μαλλιά της στο ναό της Αρτέμιδος, παρθένα αυτή στην αειπάρθενη θεά. Την ίδια ημέρα έκανε το νυφικό της λουτρό με νερό από την πηγή της Καλλιρρόης, διότι εθεωρείτο κατά παράδοση ως γονιμοποιό. Το πρωί της ημέρας του γάμου φίλες της της φορούσαν λευκό πέπλο και στόλιζαν τα μαλλιά της με λουλούδια, που τα
μάζευαν οι ίδιες,τραγουδώντας της και γαμήλια άσματα, τους «υμέναιους». Ο πατέρας της, ενώπιον αυτών και συγγενών και φίλων, στη συνέχεια, την έφερνε μπροστά στον βωμό της οικογενειακής Εστίας, όπου την περίμενε ο γαμπρός. Ένας ιερέας του Διός Τελείου, προστάτη του γάμου, αφού είχε θυσιάσει μικρό μοσχαράκι, και του είχε αφαιρέσει τη χολή- για να μην πικράνη τίποτα το γάμο, ψάλλοντας καθιερωμένες ευχές, της έδινε να φάη μισό μήλο
(το αγαπημένο φρούτο της Αφροδίτης) και το άλλο μισό στον μνηστήρα της. Μετά απ` αυτό ο πατέρας της νύφης παίρνοντας το χέρι της το απίθωνε στο χέρι γαμπρού λέγοντας του:

«Σου δίνω την κόρη μου για να την αγαπάς και να κάνης μαζί της νόμιμα παιδιά».
_Ο γαμπρός απαντούσε: «Τη δέχομαι».
_Ο πατέρας τότε δήλωνε: «Σου δίνω ως προίκα το τάδε ποσό και τα δείνα έπιπλα και σκεύη κουζίνας».
_Ο γαμπρός απαντούσε: «Και εγώ σου ανταποδίδω «τας εγγύας» (τις υποθήκες επί ακινήτων μού, ίσης αξίας με την προίκα, ως εμπράγματη ασφάλειά της, σε περίπτωση διαλύσεως του γάμου). Αυτός ο καθιερωμένος διάλογος, διεξαγόμενος ενώπιον του ιερέως και των συγγενών και φίλων, ήταν η πανηγυρική διακήρυξη και ληξιαρχική πράξη του γάμου, ο οποίος χωρίς αυτή την τελετή, εθεωρείτο ανυπόστατος.
Μετά παρακάθονταν όλοι σε γεύμα, έτρωγαν ψωμί ευλογημένο από τον ιερέα και ως επιδόρπιο γλυκό με μέλι και σουσάμι, σύμβολο εφορίας, και έπιναν κεκραμένο οίνο ευχόμενοι στους νεόγαμους αγαπημένο βίο, πολυγονία και αρρενογονία.

[Η γαμήλια τελετή πανάρχαιος Ελληνικός ηθικός θεσμός που μόνον σε πολιτισμένους λαούς ήτανε εφικτός, ενώ οι βάρβαροι θεωρούσαν τη γυναίκα ως αντικείμενο συναλλαγής], (το νυφικό πέπλο και αυτό Ελληνικό εφεύρημα είναι!!!).

Admin

ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ θΑΝΑΤΟΥ

Από τα χρόνια του μύθου συναντάμε στην αρχαία Ελλάδα την καύση των νεκρών ως πιο διαδεδομένη, από τον 7ο αι. και μετά εμφανίζεται και η σκέτη ταφή. Πάντως σε γενικές γραμμές αυτό που συνηθιζόταν σε όλες τις ελληνικές πόλεις ήταν περισσότερο η καύση του νεκρού και ακολουθούσε η ταφή της τέφρας με την απόθεση κτερισμάτων. Γίνονταν επικλήσεις στον Ερμή ως ψυχοπομπό, στο στόμα του νεκρού, και αφού πρώτα πλένανε όλο το σώμα του, τοποθετούσαν ένα κέρμα για τον Άδη. Συνηθιζόταν να ακούγονται επικήδειοι σαν τελευταία επαφή με τον νεκρό. Στόλιζαν πρώτα τον τάφο με κορδέλες και στεφάνια από σέλινο, έπειτα ρίχνανε από πάνω λουλούδια και μύρο καθώς επίσης και ένα μίγμα από μέλι γάλα και κρασί (το μελίκρατον). Επίσης καίγανε αποξηραμένα άνθη ή στάχυα, καθώς επίσης σπάζανε πήλινα αγγεία (ένα έθιμο που έφτασε μέχρι τις μέρες μας). Θυσίες κάνανε στα τριήμερα και στα εννιάμερα καθώς επίσης και στα 30ντάμερα (τα δικά μας 40). Το "Περίδειπνο" ακολουθούσε την ταφή και ήταν η συγκέντρωση των συγγενών για φαγητό αφού όμως πρώτα γινόταν ο καθαρμός της οικίας με θυμίαμα και αγιασμό και των ιδίων με πλύσιμο χεριών και κεφαλιού. Στην Σπάρτη το πένθος διαρκούσε έως 10 μέρες, ενώ στην Αθήνα ολοκληρώνονταν με την "τριακάδα θυσία" δηλαδή 30 μέρες.

Νεκρώσιμη Τελετή:

Στην περίπτωση που δεν υπάρχουν παιδιά οι στενότεροι συγγενείς υποχρεούνται να τελέσουν τα νενομισμένα στους νεκρούς συγγενείς.
Ο νεκρός εκτίθεται πάνω σε νεκροκρέβατο μέσα στην αυλή του σπιτιού του για να τον κλάψουν και μοιρολογήσουν οι οικείοι του, ευπρεπώς, όχι με ολοφυρμούς και κοπετούς, διότι ο Σόλων απαγόρευσε τις εκδηλώσεις αυτές ως μη αρμόζουσες στο Ελληνικό ήθος αλλά και να τον χαιρετήσουν οι φίλοι του και αφού παρέλθει μια ολόκληρη νύχτα και ημέρα, μετά το θάνατό του, την επόμενη το πρωί, προ της ανατολής του ήλιου γίνεται η εκφορά. Αφού η σορός του τοποθετηθεί μέσα σε ξύλινη λάρνακα-φέρετρο, σκεπασμένη με μυρτιές η άνθη, μεταφέρεται είτε επάνω στους ώμους των στενότερων συγγενών του-είτε πάνω σε άμαξές, αν είναι τιμώμενοι από την πολιτεία άνδρες, όπως οι πεσόντες σε πόλεμο και με την ακολουθία πρώτα των ανδρών και ύστερα των συγγενισσών γυναικών, που συνοδεύουν εν σιωπή τον νεκρό, καταλήγει στα Σήματα , δηλαδή το κοιμητήριο. Επί του τάφου εκφωνούνται λόγοι, επαινετικοί για τον νεκρό και παραμυθητικοί προς τούς περιλειπομένους συγγενείς. Αγαπημένα αντικείμενα του νεκρού όπως π.χ. κράνος η ξίφος κλπ. συναπετίθεντο
μετ'αυτού στον τάφο, οπωσδήποτε όμως ένα νόμισμα ανάμεσα στα χείλη του, ο οβολός καλούμενος και κόλλυβον, το οποίο ο νεκρός έπρεπε να καταβάλη στον πορθμέα των ψυχών, τον Ερμή (αργότερα τον Χάροντα) που με τον διάπλου της Αχερουσίας λίμνης τους οδηγούσε είς τον Ά-ϊδην (Άδη). Επάνω στον τάφο έκαναν καθαρμούς «με προσφορές από άκρατη σμύρνα (η μύρα)κι από λιβάνι ευωδιαστό ρίχνοντας του ξανθού μελιού σπονδές πάνω στο χώμα».
Στους παρευρισκομένους μοίραζαν τα «κόλλυβα» , δηλαδή πλακούντες (πλατύ ζυμαρικό, αρτίδιο). Πάνω στον τάφο, οι συγγενείς μπορούσαν να ανεγείρουν επιτύμβιες στήλες η και ταφικά μνημεία, ανδριάντες κλπ. Επί των στηλών αναγραφόταν το όνομα του η της νεκρής με αφιερώσεις τρυφερές, επαινετικές του ήθους κλπ.
Τα εναγίσματα
Μετά την τελετή της κηδείας ακολουθούσε το περίδειπνον, δηλαδή η παράθεση δείπνου για τους συμμετάσχοντες.
Τρείς ημέρες (τριήμερα) μετά την εκφορά επισκέπτονταν οι στενοί συγγενείς τον τάφο, πάνω στον οποίο τελούσαν τα εναγιάσματα, ακολουθούσαν δε τα έννατα (εννιάμερα), οι τριακοντάδες (30 ήμερα), τα γενέσια (κατά τα γενέθλια του νεκρού), και τέλος τα νεκύσια (τα χρονιάτικα από την ημέρα του θανάτου τού).

[Σε πολλά μέρη της Ελλάδος οι συγγενείς του νεκρού βάζουν κάποιο νόμισμα στην τσέπη του για να πάρει μαζί του, ίσως αυτή η συνήθεια να συνεχίζετε από την αρχαιότητα].

Admin

Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΗΣ

Η τελετή της βάπτισης στην Αρχαία Αθήνα γινόταν συνήθως την πέμπτη έβδομη και δέκατη μέρα από την γέννηση του παιδιού. Η τελετή ονομαζόταν "αμφιδρόμια" Πρώτα κρεμούσαν έξω από την πόρτα ένα κλαδί ελιάς για το αγόρι ή μια μάλλινη εσάρπα για το κορίτσι. Σύμβολα ανδρείας και προκοπής αντίστοιχα. Μετά γινόταν καθαρμοί για όλους τους συγγενείς. Μια τροφός έπαιρνε το παιδί και έτρεχε μαζί του γύρω από τον κεντρικό βωμό της εστίας. Έτσι παρουσιάζονταν στην θεά και γινόταν και η επίσημη εισαγωγή του στην κοινωνική ομάδα. Την δέκατη μέρα συγκεντρώνεται πάλι η οικογένεια με τους συγγενείς για θυσία και συμπόσιο. Είναι και η στιγμή όπου ο πατέρας δίνει στο παιδί του όνομά του και οι υπόλοιποι δίνουν δώρα και φυλακτά στο παιδί.

Η Βάπτιση:

«Αφ' Εστίας άρχεσθαι»
Πανελληνίως το ιερώτερο μέρος της οικίας, όπως και της πόλεως-κράτους, ήταν ο εγκαθιδρυμένος βωμός της παρυένου θεάς Εστίας, της οποίας το εξαγνιστικό πύρ έπρεπε να παραμένη άσβεστο. Εθεωρείτο, μαζί με τους λοιπούς εφέστιους θεούς του ευρύτερου οίκου της φράτρας (σώι) ως η άγρυπνη προστάτιδα της ηθικής συνοχής και του αδιάσπαστου συνδέσμου τών μελών της οικογένειας. Όλες οι σημαντικές για την οικογένεια στιγμές, από την είσοδο της νύφης στον οίκο του συζύγου μέχρι και του θανάτου τών γεναρχών, «αφ' Εστίας» άρχιζαν. Στον βωμό της απετίθεντο οι πρώτες ευκτήριες προσφορές και θυσίες της οικογένειας, σ' αυτήν τα γεννώμενα τέκνα και με περιφορά τους περί αυτόν, με την τελετή των «αμφιδρομίων» τη δέκατη ημέρα απο τη γέννηση τους τα ονομάτιζαν (Τα αρχαία Ελληνικά ονόματα) θέτοντας τα υπό την προστασία της πρεσβυγενούς θεάς, κόρης του Κρόνου και της Ρέας και αδελφής του Διός. Η ονομασία (βάπτιση) του βλαστού (αγοριού η κοριτσιού) ελάμβανε πανηγυρικό χαρακτήρα. Προσκαλούνταν συγγενείς και φίλοι με δώρα και λευκές λαμπάδες, λευκοφορούντες, όπως και οι γονείς. Ενώπιον τω ιερέως του Διός του Τελείου, που έψαλλε καθιερωμένες ευχές, ενώ ο πατέρας αλείφοντας το νεοελθόν στο φώς του ήλιου τέκνο του με λάδι απο «ελαίαν μορίαν» -δηλαδή προερχόμενο απο τις ιερές εληές της Αθηνάς, το περιέφερε τρείς φορές γύρω από τον βωμό της Εστίας εκφωνώντας το όνομα του, και αφού έρριχνε μικρό βόστρυχο απο τα μαλλάκια του παιδιού στο εξαγνιστικό και ζωοποιό, (από τον ουρανό μεταφερθέν κατά την πιστή τους) ιερό πύρ της Εστίας το «εκάθαρε» εμβαπτίζοντας το μέσα σε ειδικό αμφορέα (κολυμπήθρα), που περιείχε χλιαρό νερό, φερμένο από την «Κρήνη της Καλλιρρόης». Ακολουθούσε εορταστικό γεύμα στο «αίθριο» της οικίας πλησίον του βωμού του Έρκειου Διός (έρκος =προστάτης).

[Το βάπτισμα πανάρχαιος Ελληνικός συμβολικός θεσμός δεν έχει αναφερθεί σε άλλου λαούς, οι Εβραίοι είχαν και έχουν την περιτομή όπου έχουν υιοθετήσει και στο Ισλάμ.

» ΜΑΓΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
» ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ
» Ο Άτλας στη Ελληνική μυθολογία
» Ο Μονοθεισμός στην Αρχαία Ελλάδα
» Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ